پس از هزار سال سکوت، گفتمان رنسانسی آغازی بود بر آفرینش‌های زنانه. به نقش درآوردن چهره شاعره‌ای رنسانسی، تنها یک نقاشی نیست. بلکه ثبت لحظه‌ایست تاریخی که طی آن زن توانسته آوای خویش را به گوش جهانی برساند که به شکلی مردانه تعریف شده. وجود برخی تشابهات این‌چنینی میان زن اروپایی عهد رنسانس و زن ایرانی عصر حاضر، موجب شد تا با الهام از پرتره نگاری‌های زنان رنسانسی، شرایط زنان معاصر ایران را بازنمایم.

هدف این مجموعه عکس‌ها، کشف ِماهیت زنانه در پیشگامی‌اش و شناخت شکنندگی وی، در محدود‌شدگی سیاسی‌ـ‌تاریخی‌اش است تا با استفاده از یک تقارن تاریخی، زن معاصر ایرانی را، همانند زنان رنسانسی، پیشرو در زایش تفکر معرفی نمایم.