سیمین اکرامی، پیکره‌ساز، در شهر تهران متولد شد. او پس از پایان تحصیلات متوسطه راهی امریکا شد و در فاصله‌ی سال‌های 1348 تا 1351 در دانشگاه ایالتی مورگان در بالتیمور-مریلند آمریکا به تحصیل مجسمه‌سازی پرداخت. پس از بازگشت به ایران وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران شد و تحصیلات خود را در رشته‌ی مجسمه‌سازی ادامه داد. «وقتی از آمریکا به به ایران برگشتم و در دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران تحصیلم را ادامه دادم، یک روز به آقای تناولی گفتم می‌خواهم بیایم و در آتلیه‌ات کار کنم. دوره‌ای بود که اولین هیچ‌ها داشت شکل می‌گرفت. در آتلیه‌ای که همه هنرجویانش پسر بودند، من خودم را به‌زور تحمیل کردم و گفتم: می‌آیم فقط برایتان قهوه درست می‌کنم، ولی دوست دارم در این فضا باشم. بعد از چند روز آقای تناولی گفت: فِرز را بردار، تو هم کار کن.» او فعالیت حرفه‌ای خود را از سال 1352 در کارگاه مشترکی با همسرش، بهرام دبیری آغاز کرد. «من و بهرام در کار از یکدیگر خیلی تأثیر گرفته‌ایم. همان‌طور که من از هنری مور زیاد تأثیر می‌گیرم و بهرام از پیکاسو. ویژگی مثبت دیگر این فضا این است که من و بهرام هیچ وقت خودمان را به دیگری تحمیل نکرده‌ایم. حتماً از هم نظر خواسته‌ایم، ولی هیچ‌وقت به یکدیگر دیکته نکردیم که تو باید فلان کار را بکنی.» اکرامی نخستین‌بار آثار خود را در نماشگاهی گروهی در دفتر فرهنگی سفارت فرانسه در تهران به نمایش درآورد. سال 1380 کارنمایی انفرادی از آثارش را در استودیو شخصی‌اش برگزار کرد. سال 1381، آثار او در نمایشگاهی گروهی در برمن آلمان نمایش داده شد. 

اکرامی با مواد مختلفی همچون گچ، چوب، فلز و سنگ نقش‌برجسته و مجسمه می‌سازد. او به سفارش نهادهای دولتی آثاری را برای نصب در فضاهای عمومی پدید آورده است. از آن جمله می‌توان به آرم سازمان نوسازی شهر تهران در سال 1370 و خلیج فارس در عسلویه در سال 1378 اشاره کرد. همچنین مجسمه‌ی زمین در پارک گفتگو، چهار مجسمه‌ی سنگی از او در پارک جمشیدیه تهران و هفت پرنده‌ی سنگی در باغ خانه‌ی هنرمندان از آثار شهری اکرامی هستند.