دیوارها برای رضوان صادق‌زاده به همان اندازه که تجسمی از یک مانع به حساب می‌آیند، برانگیزاننده حرکت نیز هستند. به کمک این دیوارهای وسیع، نقاشی‌های او شکلی ساختارمند به خود می‌گیرند. از این جهت آثارش از یک سو یادآور آثار «تادو آندو»، معمار معاصر ژاپن است و از سوی دیگر با آثار نقاشان مکتب هرات به‌ویژه «میر خلیل مصور» قرابت پیدا می‌کند. در اثر حاضر به ویژه با به کارگیری نگاره آشنای عبور سواران از میان آب، گذر و گریز از سنت در اثر صادق‌زاده معنایی روشن می‌یابد. مهدی حسینی در یادداشتی بر نقاشی‌های صادق‌زاده می‌نویسد: «مضمون اغلب آثار وی برخاسته از تفکر شرقی بوده و از یک سو با الهام از اندیشه دائو و ذن شکل گرفته و از سوی دیگر ریشه در نگارگری ایرانی دارد، ولی به ظرافت، دارای هویت شرقی (بخوانید ایرانی) است. او متین و آرام است. به نرمی گام برمی‌دارد و مقاوم و ایستاده همچون صخره و درخت، نظاره‌گری پر طاقت است که بدون نیاز به تظاهر، خلوت و بی‌کرانگی را تجربه می‌کند. این گستره کم‌اتفاق [در نقاشی‌های او]، هرچه به ظاهر کم‌نوا هستند، ولی دارای نیروی عظیم سکوت‌اند که مخاطب از ورای آن به خلوت اندیشه و درون سوق داده می‌شود و مانند فضاهای بی‌وزن هنرمند، انسان را به دنیایی آرام و متأمل هدایت می‌کند. نور و بافت در این آثار نه مبین حرکت متظاهر بیرونی، بلکه دارای توانی است که از آن به عنوان تأمل باطنی یاد می‌شود».