هنر منیر فرمانفرماییان وامدار هندسه‌گرایی متعالی در
هنر ایرانی اسلامی است که با انگاره‌های فرمالیستی
مدرنیسم به هم می‌آمیزد و اثری شگفت‌آور و خاص
را شکل می‌دهد که نگاه تمامی منتقدان غربی و شرقی
را به خود جلب کرده است. استقبال از آثار این بانوی
هنرمند ایرانی در دهه‌های آخر حیات هنر وی، دلیل این
مدعاست که هنرش در هر نوع رویکرد چه غربی و چه
ایرانی جایی برای تأویل و بررسی دارد.
تجربیات هنرمند از دوران کودکی و زندگی در بافت
سنتی خانه‌های قدیمی، حکمت استعاری شرقی را در
روح او دمید. خاطره دیدن آن خانه‌های کهن که با انواع
کاشی‌ها، آیینه‌کاری‌ها و مقرنس‌ها تزیین شده بودند،
برای همیشه به مثابه نمادی از ایران و ایرانی در ذهن
کاوشگر او باقی ماند و سال‌ها بعد تحصیل در بهترین
و شناخته‌شده‌ترین آکادمی‌های هنری چون دانشکده
هنرهای زیبای تهران، دانشگاه کورنل نیویورک و
مدرسه طراحی پارسونز سبب بروز این خاطرات در
قالب نو، مدرن و فرمالیستی شد.
اثر پیشرو با تقسیم هندسی منظم، به شکل یک
پنج‌ضلعی واژگون است. خود پنج‌ضلعی از تکثیر
و گسترش یافتن مثلث‌ها که به هم متصل شده‌اند.
استفاده از نقاشی‌های پشت‌شیشه، فضایی خیال‌انگیز
به اثر بخشیده است. ابعاد کوچک تابلوی پیشرو
ظرافت و صمیمتی را پیش روی بیننده می‌گذارد. گویی
منیر فرمانفرماییان تکه‌ای کوچک از بهشت ایرانی را
جدا کرده و به مخاطب نشان می‌دهد.
ماحصل یک عمر تلاش هنری فرمانفرماییان، نشان
می‌دهد که او در یک تلاش پرشور، نه از بابت برچسب
دکوراتیو بودن آثارش هراسی داشت و نه هرگز
به رسالتی روشفکرانه با آرمانگرایی سیاسی و
اجتماعی می‌اندیشید. در عین حال در همه تکاپوی
هنری خود هرگز به یک پایگاه سبک‌شناختی مشخص
پایبند نبود و هیچگاه به چیزی شبیه یک بیانیه هنری
نزدیک نشد. با این حال به خاطر رهیافت‌های هنری
ارزشمند خود، بی‌شک الهام‌بخش هنرمندان زیادی
از نسل بعدی شده است. هنر او همان قدر که مبتنی
بر گفتمان مدرنیستی است، در امتداد جریان‌های
پست‌مدرن، همانند هنر مفهومی، پاپ و مینیمال نیز
قابل شناسایی است. در تاریخ هنر مدرن ایران، منیر
فرمانفرماییان هنرمند برجسته‌ای بود که در هر اثر
هنری‌اش به شکل محسوسی میراث متعالی هنر و
معماری ایرانی اسلامی را ستایش می‌کرد.
در سال‌های اخیر نمایش آثار منیر فرمانفرماییان در
موزه‌های بسیار مهم نیویورک همچون متروپولیتن
و گوگنهایم، فرصتی باشکوه و اعتباری بزرگ بود
که تاکنون نصیب کمتر هنرمند ایرانی شده است. در
نهایت همین استقبال جهانی باعث شد تا در موطنش
نیز در سال‌های بالای زندگی، جایگاه هنری خود را در
مقام یکی از مهم‌ترین هنرمندان مدرنیست ایران تثبیت
کرده و با توجهات وسیع و اقبال همگان مواجه گردد.