منیر فرمانفرماییان به همان اندازه که در میان موج نوسنت‌گرایی هنرمندان مدرنیست دهه ۱۳۴۰ ایران چهره‌ای مطرح و مهم است، به شکل منحصر به فردی نیز از همه آنان متمایز است. او نیز مشابه هنرمندان شاخص مکتب سقاخانه، شیفته میراث بزرگ هنرهای سنتی و صنایع دستی ایران بود و پیوسته تلاش داشت با تلفیق عناصر کهن و نقش‌مایه‌های قدیمی با ساختار هنر مدرن به یک مدرنیسم خاص ایرانی دست یابد. آثار او در یک دوره طولانی بیش از نیم قرن، پیوسته در مرز میان اشکال منظم و ریتمیک هنرهای سنتی از یک سو و رویکردهای انتزاعی مدرنیستی از سوی دیگر سیر نموده است. او كه بيشتر به سبب آثار آيينه‌كاري‌اش در جهان شناخته شده، از اولين سال‌هاي فعاليت هنري نگاهي جدي و دقيق به هنرهاي سنتي ايران داشته است، تا بدانجا كه خود به مجموعه‌داري شناخته شده از اين آثار نيز تبديل شد. نخستين بازتاب اين توجه را در نقاشي‌هاي اوليه وي با موضوع گل‌ها مي‌توان ديد. اين مجموعه كه اثر حاضر نيز بدان تعلق دارد، دنياي رنگين و درخشان گل‌ها و نقشمايه‌هاي گياهي قلمدان‌ها، قالي‌ها، نقاشي‌هاي پشت‌شيشه، نقاشي‌هاي ديواري و سقف‌هاي چوبي مزين‌شده را به ياد مي‌آورند. فضاي پرتحرك نقاشي حاضر با رنگ‌هاي درخشان و تركيب‌بندي سيال، اين نقاشي را به يكي از مهم‌ترين آثار دوره‌هاي اوليه كاري منير فرمانفرماييان تبديل مي‌كند.