محمد خلیلی، مدرس، نقاش و چاپگر معاصر در سال 1350 در تربت جام متولد شد و در مقطع كارشناسی نقاشی دانشکده هنرهای زیبای تهران (1383) و کارشناسی ارشد نقاشی دانشگاه شاهد تهران (1388) تحصیل کرد. هم‌زمان، نزد اساتیدی چون جواد حمیدی، جعفر روحبخش، مهدی حسینی و محمد ابراهیم جعفری آموزشِ هنر دید. وی كسب عنوان نفر دوم در رشته‌ی كاریكاتور استان اصفهان و تجربه‌ی نمایشگاه‌های موزه‌ای و نگارخانه‌ی را در کارنامه حرفه‌ای خود دارد. خلیلی، اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سال 1384 در گالری فرخ مشهد برپا کرد و پس از آن در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی دیگر نیز شرکت داشت. نمایشگاه بعدی خلیلی در گالری آریا در سال 1388 برگزار شد و سپس تا سال 1393 نمایشگاه‌های خود را در گالری طراحان آزاد برپا نمود.

ویژگی‌های شاخصی که از نقاشی خلیلی سراغ داریم در مجموعه‌ای به نام «هیچ‌کجا» انسجام یافت. در این مجموعه، چیدمانی از سنگ‌های غول‌آسا در افق ساحلی نقاشی شده است. با بهره‌گیری از تضاد مقیاس، با قرار دادن پیکره‌های انسانی کوچک در کنار این پدیده‌های طبیعی، هیبت و عظمت سنگ‌ها مؤکد می‌شود. این هم‌نشینی نوعی احساس والایی را پدید می‌آورد که یادآور نگاه رمانتیسم‌ها به طبیعت است. او با ایجاد پس زمینه‌های وهم‌آلود، فضایی ماخولیایی ایجاد می‌کند که (با وجود واقع‌گرایانه بودن نقاشی‌های او) حال‌و‌هوایی رؤیاگون به نقاشی‌ها می‌بخشد و آن‌ها را از واقع‌گرایی محض دور می‌کند.

خلیلی، خود، طبیعت را نقطه عزیمت نقاشی‌هایش می‌داند، و این مبدأ در مسیر آثار او به سمت تخیل سوق می‌یابد. ردی از این نگاه رمانتیک در باقی دوره‌های کاری خلیلی نیز مشهود است. او در مجموعه‌ای تحت عنوان «سمت خاموش»، با حذف حضور مستقیم انسانی، عناصر طبیعی و حضور مستقیم انسانی را موضوع محوری کار خود قرار می‌دهد. او قطعات بزرگ لوله‌ها و بلوک‌های بتنی را در افقی متروک، شبیه به یک برهوت، تصویر می‌کند. این تباین بین عوارض انسانی و بستر طبیعی، جنبه‌ای سمبولیستی و رومانتیک به خود می‌گیرد. از سوی دیگر گزینه‌های رنگی این نقاشی‌ها که از طیف‌های خاکستری و خاموش هستند، بر سکون و سکوت چشم‌اندازها می‌افزاید.