مجسمه‌های محمدحسین عماد، بسان تک‌واژه‌هایی شاعرانه‌اند که در عین کمینه‌گرایی، دنیایی از معانی ژرف را انتقال می‌دهند. کاوش هنرمندانه در اشکال ناب، نوعی از انتزاع را شکل می‌دهد که به رغم قرابت با هنر مدرنیستی، یادآور کهن‌الگوهای بوم زیست هنرمند نیز هست.

استفاده به‌جا از فرم‌های نرم و فراخواندن خلاء به داخل پیکره، از ویژگی‌های شاخص آثار عماد است. این تعامل توده و فضا، منجر به خلق احجامی می‌شود که نگاه را به درون می‌کشد. صراحت، سادگی و انزوا، موجب رمزآلودگی بیشتر مجسمه‌های او می‌شود.

در گروهی دیگر از آثارش که اثر حاضر با عنوان «دیوار» نیز از آن جمله است، عماد این امکان را برای مخاطبش فراهم می‌سازد که به‌صورت فیزیکی وارد عمل شده و با جابه‌جایی، تغییر جهت دادن، یا حتی حذف بخشی از مکعب‌های کوچکی که سرتاسر فضای اثر را پر کرده‌اند، در آفرینش فضا سهیم باشد. در این‌جا مخاطب با تغییری مدام روبه‌روست، که به توجه هنرمند به جهان‌بینی شرقی و همزمان علم فیزیک کوانتوم همخوانی دارد. اثر حاضر در عین حال که دیواری سترگ و بلندمرتبه در پیش روی مخاطب بنا می‌کند، به سبب وجود قطعات آجری شکل چوبی، فضایی سیال را موجب شده است.