عبارات «الله» و «لا اله الا الله» در یکی از مهم‌­ترین دوره­‌های کاری محمد احصایی، یعنی دوره­ الفبای ازلی بارها تکرار شده است. این مجموعه که به عبارتی ذکر تصویری پروردگار (الله) است، به غیر از موفقیت­‌های تجاری قابل توجهی که در بازار هنر جهانی به‌دست آورده، نشان دهنده سویه­‌ای متفاوت از نقاشی-خط ایرانی و معاصریتی درخور تأمل است که مستقیماً در سنت ایرانی اسلامی ریشه دارد. تقریباً همزمان با آغاز مکتب سقاخانه، و یا حتی از اواخر دهه­ ۱۳۳۰، خوشنویسی ایرانی از قالب کلاسیک خود جدا شده و فارغ از نگاه خطاطانه، بر گستره­ بوم تجربه می‌شود. البته باید در نظر داشت که پیش از این نیز نمونه­‌هایی از رفتار نامتعارف با خط و بازی­های فرمی خوشنویسانه در شیوه‌­های تفننی خوشنویسی، همچون خطوط توأمان، برگردان و طغرا در آثار بعضی ازهنرمندان، چون اسماعیل جلایر و ملک محمد قزوینی دیده می­‌شوند. پس از تثبیت مدرنیسم ایرانی، برخی از هنرمندان این حوزه با نگاهی ساختارشکن خط را نهایتاً از خوانایی و اشارات معنایی آن خارج می­‌کنند و در برابر آن، طیفی دیگر از هنرمندان همچون رضا مافی و بعدتر محمد احصایی، دفورماسیون خط و استحاله‌های فرمی حروف را تا آستانه­ فروپاشی کامل کلمه پیش می­‌برند. به همین جهت همواره در آثار احصایی، همنشینی خط و روایت (کلام) ترکیبی پیچیده از معناسازی را آرایش می­‌دهد.

حضور اسماء الله در آثار محمد احصایی تقریباً از سال ۱۳۵۴ آغاز شده و تا کنون ادامه دارد. نمایش بصری عرفان ناب و معنویت، درون‌مایه مهم امتداد یافته در این مجموعه است. مهمترین جلوه مراقبه‌گونه این مجموعه آثار ضربه‌قلم‌های سریع و کنشی است که از یک‌سو یادآور شیوه نقاشی اکسپرسیونیسم انتزاعی و کارهای کالیگرافی‌گونه مارک تابی، ویلم دکونینگ، فرانتز کلاین و دیگر همتایان آنهاست و از سوی دیگر سنت سیاه‌مشق در خوشنویسی ایرانی را تداعی می‌کند. در نمونه شاخص حاضر با به تعادل رسیدن بازی­‌های فرمی و فضاسازی در پس‌­زمینه، انعکاسی از نگاه عارفانه­ هنرمند در اثر طنین­‌انداز می­‌شود. شاید بتوان گفت که در میان گرایش‌­های مدرنیسم ایرانی، نقاشی-خط‌­های محمد احصایی نزدیک­‌ترین نگاه برآمده از بطن سنت است که از سویی ویژگی‌­های مدرنیستی را فرامی‌­خواند و از سوی دیگر به زیبایی­‌شنایی پُر‌ارجاع هنر معاصر نزدیک می­‌شود. در واقع احصایی در این اثر مضمونی عمیق و تأمل‌برانگیز را در قالبی که میان خط و نقاشی در نوسان است، به تصویر درآورده. فرم‌­های نوشتاری پر‌پیچ و خم و رقصان، با چرخش‌های قوی قلم همچون اجرام سماوی در برابر کهکشانی تیره و لایتناهی قرار دارند تا بدین ترتیب کلیت اثر در تعاملی معناگرا با عناصر سازنده­ آن همچون کلام و رنگ، قرار گیرد.