مهدی ویشکایی از نخستین نقاشان نوگرای ایرانی به شمار می‌آید، آثارش حد واسطی بین نقاشی آکادمیک و نخستین جریان‌های مدرنیستی است. مهمترین آثار او پرتره‌ها و طبیعت بی‌جان‌هایی هستند که همچون این اثر با تنوع رنگی زیاد اجرا شده‌اند. رنگ‌گذاری ضخیم و لکه‌ای متأثر از آثار نقاشان پست‌امپرسیونیست، از مهم‌ترین ویژگی‌های این آثار ویشکایی است. نقاشی از دسته‌ها و سبدهای گل، به عنوان یکی از دوره‌های کاری او، پس از سال‌ها تجربه در پرتره‌سازی آغاز می‌شود.
 اثر حاضر نمونه‌ای از تمایل ویشکایی به جریان فوویسم است که پس از گذراندن نقاشی آکادمیک در دانشکده هنرهای زیبا، همانند برخی دیگر از نخستین نوگرایان ایرانی به سمت نقاشی اروپایی در اوایل قرن سده بیستم متمایل می‌شود. کارهای او در این دوره، از نظر رنگ‌گذاری، اغراق در جزئیات و ضربه‌های سریع و پهن قلم، شباهت زیادی به کارهای سبک فرانسوی فوویسم پیدا می‎کنند و نوعی قلم ضخیم و خشن را به تماشا می‎گذارند. هیجان پُرالتهابی که در این دسته از آثار او دیده می‌شود، حاکی از تجربه تازه هنرمند در کار با قلم غیر کلاسیک، تاش‌های پهن و پالتی رنگین و آشفته است. در تحلیل آثار ویشکایی و دیگر هنرمندان هم نسل او، نباید تجربه تازه مدرنیسم و هیجان ناشی از مواجه با آن را از نظر دور داشت. این واقعیت بسیار تأثیرگذار است، اگر بدانیم که ویشکایی و تنها چند هنرمند نوگرای دیگر چون او، در واپسین سال‌های حکومت قاجار و در آستانه تحولاتی ژرف در ساختار اجتماعی و فرهنگی ایران، به دنیا آمده‌اند.