نتیجه چهارمین حراج تهران در سال ۱۳۹۴ به روشنی نشان داد که در آینده نزدیک، باید جایگاه تازه و رفیع­‌تری از منوچهر یکتایی در مارکت هنر معاصر انتظار داشت. اگر چه شاید کمی دیر، اما به نظر می­‌رسد که در سال‌های اخیر آثار منوچهر یکتایی با ورود به مارکتی نو، جایگاه قابل توجهی در کنار سنگین وزن­‌های اقتصاد هنر ایران به دست آورده است؛ و چه خوب که بر خلاف بسیاری از نمونه‌های مشابه، هنرمند این وضعیتِ تحول‌یافته را در زمان حیات خود تجربه می­‌کند. همان‌طور که اثر حاضر به خوبی نشان می­­‌دهد، می‌­‎توان فارغ از اکسپرسیونیسم انتزاعی و یا مکتب نیویورک که یکتایی در دوره‌هایی به آن شهرت یافته است، سبکی منحصربه‌‍فرد با جایگاهی مستقل و رفیع در مدرنیسم ایرانی به وی اختصاص داد. در واقع به موجب سال‌ها دوری هنرمند از وطن، در برهه‌هایی هنر او را منقطع از جریان مدرنیسم ایرانی دانسته­­‌اند؛ یا دست­‌کم هنر او را به عنوان هنر اقلیتی مهاجر کاویده‌اند، اما مطالعه در سبک­‌شناسی آثار یکتایی و نیز بررسی تطبیقی آن با چندین مجموعه شعری که از وی به چاپ رسیده، جریان تازه و شاید مستوری را نشان می‌­‎دهد که نیازمند خوانشی دوباره در پس‌‎زمینه هنر مدرن ایران است. البته این نکته را نیز باید در نظر داشت که برخی از مهم­‎ترین هنرمندان جریان اکسپرسیونیسم انتزاعی همچون ویلم دکونینگ و یا مارک روتکو، از اقلیت مهاجر بوده‌اند.
 در اثر پیش‌­رو، علیرغم کاربست محدود رنگ، یکتایی از حداکثر قابلیت روحی و تأثیرگذار آن و بافتی منحصربه‌فرد استفاده کرده است. سفیدی و فضای منفی همان قدر برای هنرمند اهمیت دارد، که لکه‌های پُرقشای سبز و سرخ. در واقع از مهم­‎ترین ویژگی‌های سبکی یکتایی، باید به لایه‌های رنگی ضخیم و جانداری اشاره کرد که ملموس و محسوس شدن رنگ را موجب می­‌شوند. یکی دیگر از مهم­‌ترین ویژگی­‌های آثار یکتایی که در این اثر نیز به خوبی دیده می­‌شود، استفاده­ حداکثری از قابلیت­‌های بیانی و هیجان‌گرای رنگ است. در نتیجه این آثار معمولاً به لحنی رمانتیک و گرم و شورانگیز نزدیک می­‌شوند.
 از نگاهی دیگر، یکتایی به طیفی از مدرنیست‌های ایرانی تعلق دارد که با نگاهی تازه به عناصر طبیعت و نیز طبیعت بی­جان، روایت معاصری از یکی از مهم­‎ترین سوژه‌های تاریخ هنر، یعنی طبیعت را بازآفرینی می‌کنند. او با اسلوب و انگیزه‌ه­‎ای که از نسل نخست مدرنیست­‌های ایرانی می‌شناسیم، گلدانی را سوژه کار خود قرار داده و تنها با لکه­‌های پر انرژی سبز و سرخ بر فضایی لایتناهی و سپید، به غنای تجسمی مطلوبِ خود دست یافته است.
 هنرمند در این اثر، همچون طیفی از آثار شناخته شده خود در این دوره کاری، کوشیده است تا مدرنیسم خاصِ خود را بر خوانش­‌های جهانی مدرنیستی از اثر ارجح بداند. آنقدر ارجح که بیننده می­‌تواند جنس گلدان سفالی اثر را با حس بینایی و حتی لامسه خود درک کند. گلدان سفالی خیس‌خورده­‌ای که شاید در پس‌زمینه نامرئی آن بتوان یک حیاط مرکزی ایرانی با حوضی در میانش را متصور شد. بازی رنگ و بی‌­رنگی در اثر، گفتمانی شاعرانه را موجب شده است. سفید…، سفید… و باز هم سفیدی؛ تا لحظه­‌ای که به ناگاه رنگی سحرانگیز از گوشه‌ای می­‌تراود تا گلدان گلی را به هستی آورد.