منوچهر یکتایی را باید از زمره نقاشان شاعر به شمار آورد و این اثر گواه خوبی بر این مدعاست. عصیان رنگ و خروش ضربات قلم در این اثر، شعری مجسم پدید آورده است. تنها از این جنون بی­‌مهابا، گریز او از دانشکده­ هنرهای زیبا و ناتمام گذاشتن مشق آکادمیک نقاشی را می­‌توان درک کرد. با این حال، روند تکامل تجارب او بعدها در مدرسه هنرهای زیبای بوزار پاریس، زیر نظر هنرمندی چون اوزانفان دنبال می­شود.

این نقاشی زیبا که نمونه‌ای شایسته از کارهای هنرمند است، به خوبی نشان می­‌دهد که به طور کلی یکتایی قالب­پذیر نیست، از مانیفست­‌ها و دسته­‌بندی‌­های ایرانی می­‌گریزد و تلاش می­کند راه خود را در بستر مدرنیسم جهانی پیدا کند. به موجب این کوشش­‌ها، یکتایی به عنوان یک نقاش ایرانی که البته بیش از نیم قرن است از ایران دور بوده، جایگاهی هرچند کوچک در مکتب نقاشان نیویورک پیدا می­کند.

تکلف و اغواگری معمولاً در این طیف از نقاشی­‌های یکتایی دیده نمی­شود. این آثار تماماً مبین نوعی دنیای سرخوش و جهان رنگارنگ هستند. به طور کلی او نقاش خوشبختی‌­ها و حالات خوش و ظریف جهان است. در حالی که به شیوه‌ای نو کار می­کند، رمانتیسیسم و شادی­های زندگی را فراموش نکرده است. تعلق خاطر یکتایی به رنگ­های روشن و زنده نیز، نشان از روح آرام نقاش دارد. رنگ­ها در این وضعیت، همچون اثر حاضر غالباً بر سطوح سفید مرمرین نشسته­‌اند. در این اثر برخلاف بیشتر آثار یکتایی، تصویر گلدان آبی و گل‌های سرخ و سفید حجم وسیعی از تابلو را اشغال کرده‌اند و نقاش با ضربات قلم شدید و رها بیشترین تأثیر رنگ بر سطح بوم را جلوه­‌گر می­کند.