در نگاه نخست به این تابلوی منظره از محمود جوادی‌پور، بیش از هر چیز دورنمای روشن و درخشان و مسحور‌کننده اثر، مخاطب را تحت تأثیر قرار می‌دهد. رنگ طلایی مزرعه و سبز و قهوه‌ای‌های تپه‌ها، نور خیره‌کننده خورشید بر کپه خرمن، قصه‌ای از یک ظهر گرم تابستانی را روایت می‌کنند. هنرمند در پلان نخست تصویر، کپه انبوهی را نقاشی کرده که گاوان خرمن‌کوب دور آن در حال حرکتند. تک درختان سبز و تپه‌ها در دوردست، به عمق تابلو افزوده‌اند و چشم بیننده را از جلوی تابلو به پسزمینه فرامی‌خوانند. خطوط مواج، سیر متلاطمی را به سمت آرامش و ایستایی در انتهای چشم‌انداز طی می‌کند و بدین ترتیب آرامشی امن به بیننده منتقل می‌شود.

وقتی جوادی‌پور به دانشکده تازه‌تأسیس هنرهای زیبا وارد می‌شود، از طرفی میراث مکتب کمال‌الملک و گرایش‌هایی از منظره‌سازی و نقاشی طبیعت‌گرا بر فضای دانشکده حاکم است و از سوی دیگر، جریان هنر مدرن بسیاری از دانشجویان را به خود جذب کرده است. با این حال آنچه بیش از همه در کارهای جوادی‌پور و دیگر هم‌نسلانش به چشم می‌خورد، رنگ‌ها و حال و هوای نقاشی ایرانی است، هر چند از بیان مدرن و اقلیمی متفاوت در کار استفاده شده باشد.

جوادی‌پور در دوره‌های مختلف، به نقاشی منظره می‌پردازد. از مناظر اطراف تهران، دشت ترکمن تا امریکا و آلمان، هر چشم‌انداز وسیع و چشم‌نوازی که توجه او را به خود جلب کرده، به تصویر کردن آن پرداخته است. جلوه‌های رنگی و نور درخشان حاکم بر آن‌ها، ویژگی مشترک همه نقاشی‌های منظره محمود جوادی‌پور است.