در نگاه نخست به این تابلوی منظره زنده‌یاد محمد جوادی‌پور، بیش از هر چیز بی­‌کرانگی، یک‌دستی و دورنمای مسحورکننده­ اثر، مخاطب را تحت تأثیر قرار می­‌دهد. رنگ طلایی مزرعه و زرد خیره‌کننده­ خورشیدی اغراق‌آمیز، قصه­‌ای از یک ظهر گرم تابستانی را روایت می­‌کند. هنرمند در پلان نخست تصویر، مزرعه­ پهناور و انبوهی را نقاشی کرده و در ورای آن، با نشاندن خانه­‌های کوچک پراکنده و تک درختان سبز، مرزی میان زمین و آسمان را تعریف کرده است. بیشترین سهم نقاشی، به آسمان روشن و یک­‌دست اختصاص یافته تا خورشید فروزان در چنین شرایطی به اوج درخشش و تلألو برسد. ترسیم خورشید در سمت چپ تابلو و درنتیجه خروج اثر از تقارن، نشان از ذوق و عدم انقیاد هنرمند به قواعد ترکیب­‌بندی دارد. خطوط مواج گندم‌زار، سیر متلاطمی را به سمت آرامش و ایستایی در انتهای چشم‌انداز طی می‌کند و بدین ترتیب آرامشی امن به بیننده منتقل می‌شود.

وقتی جوادی­‌پور به دانشکده تازه‌تأسیس هنرهای زیبا وارد می­‌شود، از طرفی میراث مکتب کمال­‌الملک و گرایش‌­هایی از منظره­‌سازی و نقاشی طبیعت­‌گرا بر فضای دانشکده حاکم است و از سوی دیگر، جریان هنر مدرن بسیاری از دانشجویان را به خود جذب کرده است. با این حال آنچه بیش از همه در کارهای جوادی­‌پور و دیگر هم­‌نسلانش به چشم می­‌خورد، رنگ­‌ها و حال و هوای نقاشی ایرانی است، هر چند از بیان مدرن و اقلیمی متفاوت در کار استفاده شده باشد.

روایتی که سال­‌ها پیش جوادی­‌پور در خصوص دوره­ اقامت­اش در امریکا نقل کرده، شرایط و چگونگی خلق اثر حاضر را به خوبی آشکار می­‌کند. در واقع او اندکی پیش از انقلاب، در سال ۱۳۵۵ برای یک فرصت مطالعاتی دوره­‌ای یک ساله به امریکا می­‌رود و در این زمان علاوه بر آشنایی و دیدار از موزه‌­ها و مراکز هنری آنجا، تعدادی منظره، از جمله این اثر، با حال و هوایی متفاوت خلق می­‌کند. منظره­‌هایی که جوادی­‌پور در امریکا ساخته، معمولاً فضایی فراخ و آرام دارند. خطوط و لکه­‌های برجسته رنگ و ضربات قلم در نقاشی­‌های گذشته­ او، در این دوره جای خود را به حرکات نرم قلم­‌مو و سایه روشن­‌های محو می­‌دهند. او در خصوص خلق این آثار اشاره می‌کند که: «فضای وسیع و خلوت آثارم در امریکا، فضای بیرون شهر و مقابل خانه‌ای بود که در آن ساکن بودم. مقابل خانه­ ما مزرعه وسیع ذرتی قرار داشت که پشت آن چند ساختمان و درخت قرار داشت. در ورای آنها تا چشم کار می­‌کرد، دشت بود و آسمانی که در بالای آن تا به انتها می‌رفت، بی­‌آنکه کوهی ادامه­ نگاه را سد کند.»[۱]

علاوه بر درک زیبایی­‌های ذاتی اثر، دانستن روایت مذکور، لذت ناشی از مشاهده­ این نقاشی را دو چندان می­‌کند. این خوش‌شانسی تاریخ هنر و موقعیتی نادر است که اکنون روایت هنرمندی بزرگ از ساخت اثری مشخص را در اختیار داریم. روایتی که علاوه بر ارجاع به تاریخ و رفتارشناسی هنرمند، انگیزه­ دراختیار داشتن این اثر را نیز بیشتر می‌­کند.

جوادی­‌پور در دوره­‌های مختلف، به نقاشی منظره می­‌پردازد. در جوانی در معدن انارک نائین، به کار مشغول می­‌شود و این موقعیت احتمالاً نخستین توجه او به طبیعت است. در این زمان در اوقات بیکاری، با استفاده از سنگ‌های معدنی، خاک و رسوبات معدن و مواد طبیعی دیگر نظیر چوب و ریشه­‌های درهم گره‌خورده­ درختان آثاری متنوع می­‌آفریند.

او در دوره­‌های مختلف کاری، طی چند دهه همچنان به نقاشی از طبیعت می‌پردازد که نقاشی حاضر یکی از شاخص‌ترین آنهاست.

۱- موریزی نژاد، حسن. نقاشان معاصر ایران(محمود جوادی پور)، دوهفته نامه تندیس. ش ۶۶. ۱۳۸۴ص. ۵.