کوروش شیشه‌گران، هنرمند طغیانگر و صاحب سبک ایرانی است که در نقاشی‌هایش تلاش می‌کند تا تصویر انسان و جهان معاصر را در قالبی انتزاعی و با حرکات سیال خطوط به تصویر بکشد. در چند دهه اخیر، او پیوسته بر نقاشی‌های خطوط نواری خود با تکنیک رنگ‌روغن روی بوم تمرکز داشته و این تلقی از نمایش فیگورهای انتزاعی به او این امکان را داده تا چیزی ورای ظاهر شخصیت‌های پیرامونش را به صورتی نمادین و با حرکت‌های سریع و بداهه قلم نقاشی کند.

در اثر حاضر کوشش هنرمند در خلق اثری با انرژی بصری فراوان، در پی ایجاد نوعی تقارن بین عالم بالا و جهان ماده و در عین حال ایجاد تعادل میان دو مفهوم ایستایی و پویایی است. خطوط نواری در این اثر، رنگ و جهت خود را به طور مبهوت‌کننده‌ای تغییر می‌دهند و در درون یک هرم سه وجهی منظم با فضایی تیره بازی می‌کنند. در این‌جا حسی از ناشناختگی و اسرارآمیز بودن، تأکیدی بر عظمتی یادمانی است که با کشف پویایی شگرف موجود در خطوط درهم پیچیده، به شکلی ساختارمند کامل می‌شود.

این خطوط منحنی با جنسیت و ضخامت‌های مختلف علاوه بر این‌که کناره‌های فرم پیکره را نشان می‌دهند، شدت و ملایمت یا خشونت و ظرافت آن‌ها را نیز توصیف می‌کنند. این چرخش‌های بی‌پایان که ذاتاً درونگرا هستند، نه به واسطه نشانه‌های شناخته شده، بلکه مبتنی بر نوعی نفس‌گرایی با اتکا به قواعد زیبایی‌شناسی مدرنیستی، به نقاش کمک می‌کنند تا به دریافتی عمیق و مدرن از هنری ناب و خالص برسد که خط عنصر اساسی در آن به حساب می‌آید.

از میان این انبوه خطوط سیال و در هم‌تنیده، شکلی موهوم پدیدار می‌شود و همین‌جاست که هنرمند هوشمندانه از ارايه هرگونه توصیف یا روایت صریحی درباره سوژه خود پرهیز می‌کند و به سراغ بیانی انتزاعی می‌رود تا بیننده خود به تحلیل و قضاوت بنشیند. البته شیشه‌گران به این نقوش به اندازه‌ای توان و انرژی بخشیده که نقشمایه‌ها در بافتاری انتزاعی، هویتی کاملاً تازه به خود گرفته‌اند و ارتباط خود را با هرگونه گذشته قابل تشخیص قطع کرده‌اند.

این تابلو در ادامه جنبش نقاشی‌های نواری در دهه ۱۹۶۰ میلادی نیز قابل بررسی است که پیشتر و در جریان تحولات هنر مدرن در نیویورک و آثار هنرمندانی همچون موریس لويیس، کنت نولند و فرانک استلا پدیدار و از سوی منتقدان هنری ستایش شده بود. آن‌چه کار شیشه‌گران را از هنرمندان مدرنیست غربی متمایز می‌کند، رهیافت و ماهیت فیگوراتیو شرقی در آثار اوست که از تعلقات ایرانی ذهن هنرمند سرچشمه می‌گیرد و همواره یادآور خاستگاه اندیشه‌ورزی هنرمند است.