کامران دیبا، نقاش و معمار برجسته و صاحب‌سبک در نقاشی‌هایش با عنوان «روزنامه جهانی» از روزنامه‌ها، تیترها و اخبار مختلف بین‌المللی به عنوان زمینه اصلی کارهایش استفاده کرده است. در این مجموعه، از عکس‌های منتشر شده در روزنامه‌ها نیز استفاده شده است. در این صفحات روزنامه‌ها که بر بوم‌های بزرگ بازآفرینی شده‌اند، به جای تیتر و حروف خبرها، از نوارهای رنگی به شکلی چالش‌برانگیز و ساده بهره گرفته شده است، به شکلی که نوشته‌ها مخدوش و ناخوانا شده‌اند.

کامران دیبا خود درباره این مجموعه آثارش گفته است: «من همیشه اخبار جهانی را تعقیب می‌کنم و یک نوع اعتیادی به خرید روزنامه و مرور اخبار داشته‌ام و در یک مقطع زمانی فکر کردم که از این رویدادهای روزانه استفاده کنم».

در این مجموعه آثار اگر چه شکل و شمایل روزنامه همچنان تداعی می‌شود اما، این تابلوها دیگر ربطی به جهان رسانه‌ای مرسوم ندارد؛ گویی هنرمند نظام فکری خاص و محدوی را مورد پرسش قرار می‌دهد و در مقابل، خود گزارشی متفاوت از پیرامونش روایت می‌کند.

تکرنگ‌های به کار رفته در ستون‌های روزنامه، جایگزین خبر، تیتر و سوتیتر شده‌اند با تصویرهای مینیمال که هر کدام دستمایه و مضمون متفاوت و سیالی می‌شوند برای بازآفرینی جهانی فراتر از مرزهای شناخته شده و قراردادی موجود. در این بازآفرینی واقعیت و در ترکیب‌بندی کار، رنگ‌ها و نحوه قرار گرفتنشان در کنار یکدیگر نقشی بنیادین دارند. انتخاب رنگ‌ها و شیوه کنار هم نشستن آنها، فرمی یگانه را پدید می‌آورد که در متن زیبایی‌شناسی خاص خود هویت و پیام ویژه‌ای می‌یابند.

کامران دیبا هر رنگ را به نشانه و نمادی از مفهوم و پدیده‌ای مشخص به‌کار گرفته است. به این ترتیب در جهانی که کامران دیبا می‌آفریند زرد، قرمز، بنفش، سفید، سبز و غیره هرکدام به ترتیب نشانی از سیاست، خشونت، فاجعه، مذهب و محیط زیست دارند و به شکلی انتزاعی به عمیق‌ترین لایه‌های رخدادهای جهان نزدیک می‌شوند. در این بستر مخاطب نیز همچون یک واسطه، حلقه‌ای از فرآیند آفرینش و بازآفرینی می‌شود برای درک و تلفیق لحظه‌های بنیادی با هنرهای مفهومی.

اثر حاضر گرایش دیبا به استفاده از نوعی روزنامه آرمانی را نشان می‌دهد. هنرمند از اخبار و عکس‌های تصاویر واقعی، به شکلی متضاد و چندمعنایی استفاده کرده تا با تجریدی و انتزاعی کردن یک واقعیت، به جوهره و روح ایده نزدیک‌تر شود و با در هم شکستن عناصر واقعیت، لباس تکرار و یکنواختی را از تن یا مفهوم رسانه درآورد. او از پنج زبان زنده دنیا از جمله انگلیسی، عربی و چینی در لوگوی عنوان روزنامه استفاده کرده است. استفاده همزمان از زبان‌های مختلف و درهم آمیختن آنها تلاش دیگری است برای درهم شکستن مرزهای موجود و رسیدن به فضایی گسترده که نقاش خود آن را جهانی می‌داند.

نقاشی‌های کامران دیبا، را شاید بتوان نمونه‌ای از رویکرد هنری پاپ دانست؛ رویکردی که هنرمند در آثار دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ با مجموعه «آب‌باز زبردست» و «کفش‌ها» آغاز کرده بود. نقاشی‌های که اگرچه ماهیت فردی خود را حفظ می‌کند ولی‌ علاقه و گرایش هنرمند به همگامی با جریان معاصر و به‌روز هنر جهان را نیز به خوبی نشان می‌دهد.