جواد حمیدی از نخستین نقاشان نوگرای ایران و استاد بسیاری از چهره‌های شاخص در میان هنرمندان مدرنیست کشور به شمار می‌آید. وی در اثر حاضر با ترکیب طبیعت‌گرایی و اسلوب نقاشی مدرن، اثری نوگرا و بدیع ملهم از دستاوردهای جریان نقاشی طبیعت‌گرای ایرانی را خلق كرده که فضای پاستورال یا شبانی موجود در ادبیات و گرایش‌های رمانتیک نقاشی قرن نوزدهم، در آن نمود یافته است. در واقع ترسیم زندگی روزمره‌ مردم فرودست همچون اثر حاضر، دستاورد طیفی از نقاشان ایرانی است که از دوره صفوی با بهزاد شروع شده و در قرن جاري با كارهاي نقاشان رئاليست ادامه يافته است.
 همانند همه نقاشان اوليه مدرنیست، حمیدی علاوه بر انتخاب رنگ و نحوه ترکیب آن‌ها بر روی بوم، دغدغه ترکیب‌بندی دارد. ترکیب‌بندی در اثر حاضر و رسیدن نقاشی به یک تعادل تصویری، حاکی از نگاه تكنيكي و رویکرد آکادمیک نقاش به هنر است. در این وضعیت، کانون توجه مخاطب در میانه تصویر، درست بر جایی که پیرزن در حال نگاه کردن به مخاطب است، متمرکز می‌شود. طیف رنگ‌های خاکستری، سبز و آبی، بدون ساخت‌وساز پر کار، از ویژگی‌های نقاشی‌های حمیدی است. با اين تمهيدات حمیدی راه خود را از نقاشان آکادمیک مکتب کمال‌الملک جدا می‌کند. اگرچه همچنان گوناگونی و تنوع آثار او، شناخت گرایش‌های ساختاری در آثارش را دشوار می‌کند.
 ذهن جستجوگر حميدي در شرایطی پرورش می‌یابد که از طرفی نخستین نوگرایان و از طرف دیگر واپسین هنرمندان مکتب کمال‌الملک در دانشکده هنرهای زیبا رو در روی هم قرار می‌گیرند. فضای بینابینی این اثر نیز به روشنی تأثیرات دوقطبی فضای هنر آن زمان را بر وي نشان می‌دهد. جواد حمیدی به همراه حسین کاظمی و جلیل ضیاءپور زیر نظر علی‌محمد حیدریان – از شاگردان خاص کمال‌الملک و معلم مدرسه صنایع مستظرفه – با نقاشی طبیعت‌گرای ایرانی آشنا شده و سپس به عنوان نخستین دانشجویان دانشکده هنرهای زیبا در سال ۱۳۲۴ موفق به دریافت لیسانس نقاشی می‌شوند. توانایی‌ها و قابلیت‌های او در طراحی و شناخت رنگ طی سال‌های تحصیل، خیلی زود توجه استادان دانشکده را به وي جلب می‌کند؛ به طوری که بلافاصله پس از پایان تحصیل، به توصیه حیدریان در دانشگاه تهران استخدام می‌شود. وی پس از یک سال تدریس، با گرفتن بورسیه به مدرسه عالي هنرهاي زيباي پاریس (بوزار) می‌رود و در آنجا زیر نظر هنرمند مهمی چون آندره لوت تعلیم می‌بیند. او در کنار ضیاء‌پور، کاظمی، جوادی‌پور، پزشک‌نیا و وزیری‌مقدم از اولین فارغ‌التحصیلان هنر از مدارس اروپایی است که دریافت‌های مدرن و غربی را در صحنه هنری ایران مطرح و اشاعه داده است. از مهم‌ترین افتخارات جواد حمیدی می‌توان به دریافت جایزه اول بینال تهران در سال ۱۳۴۵ اشاره کرد.