آثار جواد حمیدی به واسطه آموزه‌های علی‌محمد حیدریان، از نقاشان مکتب کمال‌الملک و سپس رفتن به بوزار پاریس، در مرز میان هنر کلاسیک و هنر نوگرای ایران قرار دارد.

تجربه‌های او در تلفیق هنر کلاسیک با آموزه‌های مدرنیستی موجب پدید آمدن شکلی از تخیل خلاق و احساسی همراه با تعادلی عمیق در پرداخت‌های فرمالیستی شده است.

در اثر پیش‌رو دو دختربچه با چشمانی مشتاق به دو اسب اسباب‌بازی خیره شده‌اند. کودکان در پسزمینه جای گرفته‌اند و اسب‌ها به پلان اول تصویر آورده شده‌اند. همین به تصویر حالتی تئاتری بخشیده است. هنرمند با راندن کودکان در سایه بر ماهیت اسب‌ها تأکید کرده و جای سوژه و ابژه را به نوعی تغییر داده است. با این حال صحنه نقاشی را نمی‌توان رئالیستی دانست؛ عدم عمق‌نمایی در پسزمینه که با لکه‌های قرمز و قهوه‌ای ‌پوشانده شده، به واسطه عدم تناسب کودکان و اسب‌ها فضایی فراواقعی به اثر بخشده است. به‌کارگیری رنگ‌های همفام سبز، آبی و قهوه‌ای ویژگی خاص آثار حمیدی است که در اثر حاضر نیز دیده می‌شود.