هوشنگ پزشک­‌نیا در این اثر به روشی منحصر به فرد و توأم با هیجان­‌های درونی‌اش، پرتره­‌ای را به تصویر درآورده که می­‌توان در آن مهم­‌ترین ویژگی­ سبکی او، یعنی توجه به بیان بصری هیجان‌­گرا یا اکسپرسیونیستی را به تماشا نشست. به طور کلی پزشک‌‌نیا را هنرمندی پُرشور در نقاشی و رنگ می‌شناسیم که معمولاً با انتخاب رنگ­‌های هیجان‌انگیز و جسور، اثر را به آشوبی بصری می­‌کشاند. رنگ در آثار او تلاطمی دارد که تنها طراحی هوشمند و روان­‌پردازانه­ هنرمند در لایه­‌های زیرین اثر، قادر به مهار آن است. خط­‌هایی که در اثر حاضر دیده می­‌شوند نیز متضمن چنین ویژگی­‌هایی هستند. صلابت و شکوه­مندی خط و طراحی، حتی در این کار که اساساً مبتنی بر کنتراست نامتعارف رنگ است، به خوبی نمود دارد. در واقع هویت تمثال به تصویر درآمده، به نوعی از ازدحام خط­‌ها و خراش­‌های درهم، ساخته و پرداخته شده است.
 پزشک‌­نیا در انتخاب این بیان تجسمی به چنان تشخص و انحصاری رسیده است که می­‌توان او را از برترین نقاشان مدرن ایرانی با رویکرد اکسپرسیونیستی به شمار آورد. با توجه به شخصیت متفاوت و گاه نامتعارف پزشک­‌نیا، وی در بسیاری از آثار خود، از جمله اثر پیش‌­رو، عامدانه خوانشی روان­‌شناسانه را بر بیننده­ اثر تحمیل می­‎کند. با خیره شدن به مردی با چهره­‌ای قهوه‌ای، گردنی کشیده و نگاهی خیره، ناخودآگاه خود را در مواجه با شخصیت و هویت مرد قرار می‌دهیم. نگاهش را دنبال می­‌کنیم، تا در دیالوگی از سکوت، به کشف و شهودی مشترک با هنرمند در این فریاد ممتد دست یابیم.