حسین کاظمی همچون دیگر هم‌نسلانش در آستانه دهه سی شمسی با رویکردی فیگوراتیو، به نقاشی پیکرنما روآورد. حاصل این تجربه ساده‌سازی اشکال و کاربست موضوعات و نقشمایه‌های ملهم از هنر قومی و روستایی بود. کاظمی همچون جليل ضیاءپور و محمود جوادی‌پور در آغاز به سراغ داستان‌های فولکلور و بازنمایی زندگی مردان و زنان بومی ایران رفت و مضامین ایلیاتی را به گونه‌ای تمثیلی در نخستین کارهایش دستمایه کار قرار داد.

اثر حاضر اهمیت خود را در درک موقعیت نقاش و نقاشی و زمینه‌های شکل‌گیری زبان نوین نقاشی ایران در آستانه ورود مدرنیسم می‌یابد. از این جهت نقاشی پیش‌رو علاوه بر کارکرد اجتماعی‌اش نمونه‌ای شاخص از زیبایی‌شناسی کاظمی و چگونگی رفتار هنرمند با شکل، رنگ و فضا در نخستین سال‌های فعالیت حرفه‌ای او در مقام یک نقاش تمام‌عیار است.

در اين‌جا تأکید نقاش بر بازخوانی فرهنگ اقوام با خوانشی سنتی-بومی از مفهوم موقعیت انسان در ساختاری معنی‌گراست، که محتوا و درون‌مایه حسی خود را بی‌واسطه از زیست هنرمند دریافت می‌کند. کاظمی در این اثر خود را یک هنرمند ملی نشان داده و در قامت‌ها و طرز استیلیزه شدن آن‌ها، متأثر از نقاشان سده هجدهم اروپاست. او در رنگ‌آمیزی لایه‌های موازی را در چارچوب نظمی ریاضی‌وار ساماندهی کرده و این رنگ‌آمیزی به کل اثر اصالت بخشيده است. بدين ترتيب تضادهای ماهوی، نمودهای بنیادین پیدا کرده‌اند.

تلاش‌های کاظمی در این دوره برای شناخت پیشینه تجسمی ایران با سفرهایی که به گوشه‌کنار ایران داشت، تکمیل می‌گردد. اثر حاضر نیز ماحصل همین سفرهاست که در نمایشگاهی با عنوان «یادگارهای سفر کردستان» در گالری آپادانا که او با همراهی جوادی‌پور و آجودانی راه انداخته بود، در سال ۱۳۲۸ به‌نمایش درآمد. احمد صادق، در نقدي بر آثار این نمایشگاه در روزنامه پیک صلح، مورخ ۲۷ اسفند همان سال نوشته است: «[تابلوی] مزرعه، نمونه‌اي است از وضع زندگي و كار دهقانان، ‌از تنهايي آزاردهنده‌اي كه در سكوت زمين وسيع و يكدست بر آن‌ها فشار مي‌آورد. افزار كار، دست و بيل و گاوي كه دورتر با نگاه منفعل و مهربان خود به انسان‌ها مي‌نگرد…. منشاء آثار كاظمي ميان مردم نهفته است و جز در اين ميان هيچ چيز عالي و باشكوهي نمي‌توان جست»