جایگاه حسین زنده‌رودی در تاریخ هنر نوگرای ایران و تأثیرش بر شکل‌گیری جنبش سقاخانه برکسی پوشیده نیست. او در آثارش مسئله همزیستی سنت و مدرنیسم را مورد مکاشفه قرار داد. تلاش‌های او و پرویز تناولی که مسبب شکل‌گیری جنبش سقاخانه شد، از طریق بازگشت به سنت‌های تصویری عامیانه و مذهبی و ارائه آن‌ها با زبانی نو و در بستری انتزاعی با پشت کردن به تقلیدهای رایج و مرسوم به منصه ظهور رسید.
 زنده‌رودی در پی کشف شکوه فراموش‌شده حرکات سحرآمیز قلم خوشنویسان ایرانی، آن را دستمایه نقاشی‌هایی با نگاه مدرنیستی قرار داد. برای زنده‌رودی اصول و قواعد خوشنویسی ایرانی کاربردی ندارند و او به دنبال عبور از آن‌ها و بهره جستن از فرم نوشتار است، نه معنا. کار او نوعی بازی تزیینی و چیدمان حروف رنگارنگ با هدف ژرفنمایی و ایجاد ضرباهنگی بی‌پایان است. هرچند گاهی تحت تأثیر دو ویژگی تکرار و تقارن – موجود در ساختار معماری و هنر ایرانی اسلامی – به روایت انتزاع تغزلی تن می‌دهد.
 در اثر حاضر، او برای سیراب ساختن ذوق خویش و بر اساس میراث هنری و حافظه تاریخی‌اش، عرصه‌ای را برگزیده که در آن تکرار دیوانه‌وار حروف رنگارنگ در سطور موازی، چشم بیننده را مسخر می‌سازد. معنا به کناری می‌رود تا نشانه‌ها فارغ از هر نوع قیدی بر بوم نقاشی به رقص درآیند. رنگ‌های سرخ و سبز در میانه فضاهای خالی حروف مشکی، کار را از یکنواختی خارج کرده و به‌خصوص تجمع این حجم از رنگ‌ها در پایین تابلو، جذابیت بصری افسونگری را به بیننده القا می‌کند. او با الهام از شیوه سیاه‌مشق‌نویسان دوره قاجار، تمام فضای بوم را با نگارش حروف پرکرده و از این جهت کارش یادآور حبسیه‌نویسی‌های عمادالکتاب است. مسیر این جست‌وجو زمانی که گرایش عارفانه با دلبستگی به دنیای خیال و اوهام در می‌آمیزد، ناخوانایی مطلق را به ارمغان می‌آورد و این مرتبه اعلای انتزاع است؛ هنری که همزمان عمیقاً سنتی و عمداً مدرن است.
 کار زنده‌رودی در این تابلو بی‌شباهت به بداهه‌سرایی در موسیقی نیست. او شیفته آزادی عمل و رهایی است و به اقتضای حسی که دارد نقاشی می‌کند. از همین رو در هر دوره از کارهایش، با خط به کشف قلمرو تازه‌ای نائل می‌شود. ترکیب‌بندی‌های او از خط و رنگ در واقع تلاشی هدفمند برای نمایاندن شیوه‌ای جهانی در قالبی بومی است.
 شایان ذکر است، در سال ۱۳۴۹ مجموعه‌ای از آثار زنده‌رودی، در مرکز بین‌المللی پژوهش زیباشناختی تورین، ایتالیا به نمایش درآمد و جایزه «تاج‌طلا» را از مرکز نامبرده دریافت کرد. پس از این جایزه، دو نمایشگاه در همین سال از آثار زنده‌رودی در گالری استدلر پاریس و سپس انجمن ایران و امریکا تهران برگزار گردید، که اثر حاضر متعلق به همین دوره است.