علی بزرگمهر، نقاش و خوشنویس در شهر نیشابور متولد شد. بزرگمهر را با تابلوهای تزئینی‌اش شناخته می‌شود. علاقه‌ی خانواده‌ی بزرگمهر به هنر و ادبیات زمینه‌های شیفتگی او را به هنر فراهم آورد. پدر او اهل ادبیات و مادر خانه‌دار او نیز با اشعار حافظ و سعدی انس و الفت داشت. همین بستر در مسیر هنری بزرگمهر و کیفیات آثار او تأثیر مستقیم بر جای گذاشت. ادبیات، شعر و جلوه‌هایی از کتاب‌آرایی و آذین‌گری در آثار این هنرمند حضور همیشگی دارد. او در یک گفتگو از همین عشق و علاقه سخن می‌گوید و خود را «زیبانگار» خطاب می‌کند.

آثار این هنرمند بارها در کشورهای مختلف جهان به نمایش درآمده است. بزرگمهر در تابلوهای خود از نقش‌مایه‌های رایج سنت تصویر ایرانی بهره می‌گیرد. عناصری همچون مرغ، آهو، شیر بالدار و ... که به‌صورتی چکیده‌نگارانه ترسیم می‌شوند، ملهم از نگاره‌ها یا ابنیه‌ی تاریخی همچون تخت جمشید هستند. بزرگمهر همواره این نقش‌مایه‌ها را با خط و ادبیات در هم می‌تند. برای زبان و تصویر، دو روی یک سکه هستند. روحیات ملی‌گرایانه‌ی این هنرمند و علاقه‌اش به مظاهر ایران باستان در آثار او و عناصری که از آن‌ها بهره می گیرد نیز خود را نشان می‌دهد. در نهایت وجه آذینگری را می‌تواند کیفیت غالب آثار بزرگمهر دانست.