عباس رسام‌ارژنگی، نقاش، تصویرگر و طنزنگار ایرانی است. او از جمله نقاشان واقع‌گرا و آکادمیسین ایران بود که تحت تأثیر سنت هنر روسی به این شیوه‌ روی آورد و در برخی از آثارش گوشه‌ی چشمی هم به امپرسیونیسم و رئالیسم سوسیالیستی روس‌ها داشت. او که از نوادگان آقا میرک، نگارگر شهیر عهد صفوی بود در فاصله‌ی سال‌های 1289 تا 1293 مقدمات آموزشی هنر را در هنرستان نقاشی تفلیس سپری کرد. هم‌زمان با همکاری گروهی از جوانان «جمعیت دوستداران ایران» را تشکیل داد و نخستین کاریکاتورهایش را با امضای «عبای‌الحسینی» در مطبوعات به چاپ رساند. سپس راهی آکادمی هنر مسکو شد و دو سالی را در آن‌جا به تحصیل نقاشی گذراند. سال 1295 به تفلیس بازگشت و دستگیر شد، اما به کمک دوستانش توانست از بازداشتگاه بگریزد و به اران بازگردد. سپس در شهر تبریز مستقر شد و با همکاری برادرش میرمصور ارژنگی مدرسه‌ی صنایع مستظرفه‌ی تبریز را در سال 1307 بنیان نهاد و به تدریس هنر مشغول شد. او در این مدرسه که بعدها به هنرستان هنرهای میرک تغییرنام داد به ترویج دریافت‌های خود از سنت روسی هنر همت گماشت و با تربیت شاگردان بسیار دومین جریان تأثیرگذار واقع‌گرایی را به موازات مکتب کمال‌الملک در هنر ایران شکل داد. هنرمندانی چون علی‌اصغر پتگر و عباس کاتوزیان برآمده از دل این جریان برآمدند. 17 اثر از او در سال 1309 در کشور بلژیک به نمایش درآمد. رسام‌ارژنگی بعدها به تهران آمد و سال 1320 تدریس هنر را در مدرسه‌ی دارالفنون نیز ادامه داد. 
رسام ارژنگی عمدتاً تکچهره، منظره و موضوعات تاریخی را به شیوه‌ای طبیعت‌گرایانه نقاشی می‌کرد. وی در عرصه‌های نگارگری و مصورسازی کتاب نیز فعالیت داشت. او در زمینه‌ی اجتماعی و سیاسی نیز هنرمندی فعال بود و طرح‌های انتقادی و هجویه‌های تصویری‌اش در نشریه‌هایی همچون ناهید، امید و نامه‌ی پیام چاپ می‌شد.