«خانه روشن کردن» کنایه‌ای است از آخر شدن و به انتها رسیدن عمر؛ چون شمع یا چراغی که در آخرین لحظه‌های سوختنش نور بیشتری می‌تاباند؛ آن‌گونه که در داستان کوتاه «خانه‌روشنانِ» هوشنگ گلشیری، که این نمایش وام‌دار آن است، شخصیت کاتب می‌نویسد «ما هم رفتیم، نعشمان را هم بردیم» و خانه و چیزهایند که روایت می‌کنند او را و روشن اند به خاطره و حضور او.  
این نمایش درباره همین روایت‌ها است؛ اینکه بدن‌ها ‌و اشیا و مکان‌ها شهادت می‌دهند بر آنچه رخ داده است. آنچه دیده و شنیده و فهمیده شده است. 
آن زمان که زبان از گفتن بازداشته می‌شود، روایت‌ها نباید فراموش شوند. بازخوانی و زنده نگه‌داشتن روایت‌های ‌فردی و جمعی، می‌تواند از طریق روایت‌گری چیزها و مکان‌ها و بدن‌ها رخ ‌دهد. مکان رخداد را دیده، شیء حضور دیگری را لمس کرده، بدن رد حادثه را با خود حمل می‌کند. 
خانه‌روشنان دعوتی است به شنیدن و دیدن روایت‌هایی که شاهدان و راویانش یا رفته اند و یا به دلایلی سکوت اختیار کرده اند. روایت‌هایی که در درون اشیا، در حافظه مکان‌ها و در سلول به سلول بدن‌ها نهفته ‌اند. اما این دعوت، بازخوانیِ نوستالژیک رویدادها نیست؛ دعوت به فراموش نکردن و فهمیدن واقعیت از میان روایتی است که شیء و تن و مکان می‌گویند.
مریم راستی