امروزه دنیای ما از تصاویر رسانه‌ای پر شده، عکاسی به‌راحتی در دسترس است و ما دائما با تصاویر متعدد سروکار داریم؛ عکس بخشی از زندگی انسان معاصر است. حتا زبان و احساسات ما هم تصویری شده‌اند. بخشی از نقاشی معاصر، نقاشی فیگوراتیو با محوریت استفاده از عکس است. ما از طریق آیکون‌های تصویری از پیش‌ تعیین‌شده در فضای مجازی احساسات‌مان را به هم نشان می‌دهیم، این مسئله روزبه‌روز فراگیرتر می‌شود و ما درحال بازگشت به عصر زبان تصویری هستیم. به‌ این‌ترتیب اساسا دعوای عکاسی و نقاشی به‌سرآمده و امروز این دو رسانه به شکلی مسالمت‌‌آمیز و گاه مشترک، موجب خلق آثار هنری می‌شوند. راهگشای این مسیر گرهارد ریشتر بود. او تاثیر زیادی بر نقاشی پست‌مدرن گذاشت؛ جریانی که گسترش زیادی یافته و به ریشه‌های فرهنگی و جغرافیایی هنرمند نقاش گره خورده است.
تصاویر میلیتاریستی بخشی از کانسپتی است که از سال ۱۳۸۸ (۲۰۱۰) در آثارم از آن استفاده کرده‌ام و درحال حاضر ماده‌ی خام نقاشی‌های من هستند که گاه با استعاره‌هایی کنایی ادغام می‌شوند. در مجموعه‌ی آخر با عنوان سرخوشی (Euphoria)، ماهیت تصاویر رسانه‌ای حفظ شده و امر نقاشی برای مکاشفه و تاخت‌و‌تاز به عرصه‌ی وسیع‌تری دست پیدا کرده‌است؛ بازی‌های رنگ و نور، کنش‌های نقاشانه، لکه‌ها و شره‌های رنگ، اتفاق‌ها، بافت و از این دست.
درواقع این‌بار موضوع از نقاشی آزاد می¬شود، نقش کیچ را پیدا می‌کند و نقاش آزادانه به نقاشی می‌پردازد. پرداختن به تصاویر میلیتاریستی به نوعی ریشه در فرهنگ پاپ دارد و از حیث نظم و ترکیب نوعی نگاه به مینیمالیسم است. رسانه جا‌به‌جا می‌شود و فرایند نقاشی شکل می‌گیرد. درنهایت یک کالای هنری خلق می‌شود که از نظر من هیچ جایگاه یا منزلت متعالی‌ای ندارد و چیزی جز یک شی هنری نیست.