هوم خانه نیست
 «انسان ایرانی» می‌باید در منزلگاه و خانۀ خود احساس امنیت و سکون کند، اما وضعیت متزلزل خانه در اینجا، او را در نوعی سرگردانی و دیاسپورای دائمی قرار داده است و سرنوشت او به‌نوعی تعلیق دائمی گره خورده است.
 ترکیب معماری با صحنه‌هایی سوررئال و سخره‌گرفتن جاذبۀ زمین در تعلیق انسان‌ها، رویاهایی با ظاهری شیرین می‌سازد که هر آینه در انتظار ویرانی، سرنگونی و نابودی‌اند.
 پس‌زمینه غالبا یک دست و فرم‌های مهندسی شده، قاعدتا باید حسی از استواری و امنیت به ترکیب ببخشد. اما این استواریِ ظاهری با مداخله داربست‌ها مختل می‌شود؛ گویی تمام آن امنیت و سکون نخستین، منتظر تلنگری است تا به‌کلی از هم فرو بپاشد.