رنج‌، آدمی را دچار استحاله می‌کند.

در عصر ِحاضر که تغییرات ناگهانی (‌از همه سو‌) را بیشتر تجربه می‌کنیم‌، خودآگاه یا نا خودآگاه، دانسته‌ایم که اگر منعطف نباشیم، حذف می‌شویم.

از سوی دیگر بشری رو در رویمان است که دچار اضمحلال شده و عناصر زندگی یک به یک در محیط‌اش نابود می‌شوند‌. مناسبات او با دنیا‌، سرد و زنگ‌زده است و در حال پوسیدن.

انسانی که حتا فرصت انتخاب ندارد‌، روز به روز منعطف‌تر می‌شود تا زنده بماند‌. غافل از اینکه‌، از یک جایی به بعد این انعطاف او را مُچاله می‌کند. بعد از این «‌مچالگی‌» نه راهی برای انسان باقی‌ست، نه برای محیط‌اش !

آنچه که او باید قربانی کند‌، خودش برای خودش است‌. وقتی تقدیس ِ خود را کنار بگذارد و از شیرِ خود بنوشد‌، به فردیَت می‌رسد و خود را می‌آفریند‌.