نقاشی‌های اخیر نیلوفر وجدانی، فضاهایی تو در تو و خلوت را نشان می‌دهند. حضوری از انزوای یک زن، که با حاشیه‌های آیینه یا قاب‌بندی درها و دیوار، تصویر یا سایه‌اش تکه تکه می‌شوند. او کوشیده است با ترکیب‌بندی‌های حساب شده، تقابلی از شکلˏ هندسی تقسیم‌بندی‌های خانه و شکل اندام‌وارˏ یک زن را پیش روی بیننده بگذارد. شاید این نقاشی‌ها، خودنگاره‌هایی از هنرمند یا زنان نسل او هستند، در حالی که در هزارتوی محیطی آشنا گم و پیدا می‌شوند. این رفتار تصویری از انعکاس‌ها و نورها و تاریکی‌های مکرر در آیینه شکل می‌گیرد و بیننده را به یاد اثر مشهور «ولاسکز» می‌اندازد. نقاشی‌ها خود، هم درگاه، پنجره و آینه هستند و هم نشان‌دهنده‌ی آن‌ها. زن یا زنانگی در فقدانˏ تصویری کامل یا پنهان ماندن پشت پرده‌ها و یا سایه وار بودن، انتظار و گوشه‌نشین بودن را نشان می‌دهند. خانه‌ها در این آثار با سایه‌ها، نورها، بازتاب‌ها و پیدا و پنهان شدن‌ها، مرکزی رازآمیز می‌شوند برای حضور. حضوری پنهان و آشکار، که پشت کرده به بیننده، یا آمده تا سایه‌هایی نزدیک، ما را نیز به انتظار و تفکر دعوت می‌کنند.

بهنام کامرانی