اولین عکس به جا مانده از جنگ به سال 1847 در طول درگیری میان مکزیک و آمریکادر سالتیلو، گرفته شد. پیش از این تاریخ از زمان قرون وسطی تا این دوران تصاویری که از جنگ به جامعه منتقل شد، از فیلتر ذهن نقاشان گذر کرد و آثار شاخصی از هنرمندانی مانند ژاک لویی دیوید، تئودور ژریکو، اوژن دلاکروا و رابرت کاپا در حافظه تاریخ هنر باقی ماند. عکاسی جنگ به وضوح بر نقاشی جنگی چیره شد و علت اصلی این چیرگی نیاز بیش‌تر مخاطب و تاریخ به ثبت جزئیات و انتقال حداکثر آنچه که رخ داده مربوط می‌شود. هر چند عکاسی در ایران مسیری تقریباً مشابه با تاریخ عکاسی جهان را طی کرده بود، اما انقلاب و به فاصله‌ی اندکی جنگ به شکلی عمیق و مستقیم بر عکاسی ایران تأثیر گذاشت. توفان حوادث، سرعت رخدادها و نیاز به ثبت آن‌چه در حال وقوع بود حضور عکاسان در میدان را به امری قطعی تبدیل کرد. به این ترتیب نسلی از عکاسان به واسطه‌ی همین نیاز به سراغ عکاسی انقلاب و جنگ رفتند. تأثیر نیاز به ثبت وقایع انقلاب و جنگ تا جایی همه‌گیر بود که عکاسی مستند، خبری و به ‌طبع عکاسی جنگ تقریباً تا اوایل دهه‌ی 1370 بر عکاسی ایران سیطره داشت و پا گرفتن سایر ژانرهای عکاسی مثل عکاسی هنری بعد از گذر این دوره ممکن شد. اهمیت عکس‌های جنگ در ثبت نمایی انحصاری از صحنه نبرد برای عموم است و در واقع بزنگاه‌هایی ماندگار از تاریخ را در شرایطی سخت به ترکیب‌بندی موزون هنری پیوند می‌دهد.
در ایران نیز هنرمندانی مانند ساسان مویدی نقش مهمی را در جنگ ایران و عراق برعهده داشتند.
مجموعه‌ی پیش رو با کیوریتوری رامش لاهیجی از هنرمندان ساسان مویدی، مهدی منعم، مهرزاد ارشدی و امیرعلی جوادیان و تمرکز بر آثار جنگ شکل گرفته است.