امید، آن احساس بالقوه است برای زمانی¬که چیزها بارز و نزدیک نباشند؛ امید گاه چشمداشت به تحقق امری انتزاعی است. امید در دل موقعیتی نامعلوم به دنبال امکان صرف حال استمراری می‌گردد: در مسیر بودن، شدن، رفتن. «روزگرد» عنوان تازه‌ترین نمایش آثار ساسان ابری است که در قالب سه مجموعه می‌گنجد: «یکشنبه‌ها»، «روزگرد» و«سیاحت اکتشافی». او در هر سه مجموعه روزها را برای دیدن می‌سازد، گل‌ها و آدم‌ها را همزمان واجد و عاری از کالبد می‌بیند و مفهوم نسبی امید را بداهه‌سراییِ تصویری می‌کند.
 ساسان ابری در مجموعه‌ی «یکشنبه‌ها» با کاربست تکنیک چاپ عکس پرزحمت‌اش به روایتگری میرایی آدم‌ها و نامیرایی خاطرات می‌پردازد. «یکشنبه‌ها» با آن گل‌های پرشور و امپرسیونیستی‌ در عین عکاسانه بودن، روحی نقاشانه و سرکش دارد. کالبد جمعی گل‌های «یکشنبه‌ها» برای تکریم ِ «لحظه» و در مقابلش «زوال»، در هر قاب نشسته‌اند. همنشینی پس‌زمینه‌ی تیره  با رنگ‌های سرد و گرم پیش‌زمینه تلویحا تضادها و ویژگی‌های فانی جریان سیال زندگی را تعریف می‌کنند؛ هر یکشنبه تمام می‌شود و در پی آن یکشنبه‌ای دیگر از راه خواهد رسید.
 ابری در بیشتر آثارش به فضاهای شهری می‌پردازد؛ شهرهایی که می‌توانند هرسمت و مکان‌هایی که می‌توانند هرجایی باشند. عکس‌های طراحی‌گونه‌ی ساسان ابری در مجموعه‌ی «روزگرد» حاصل بداهه‌گویی‌های روزانه و پرسه‌زنی‌های پیش‌آمدی هنرمند است که در بستر شهر و با مردمانش ثبت شده‌اند. نه آدم‌ها مرکزیتی در تصویر دارند و نه کیفیت دوربین چندان از اهمیت خاصی برخوردار است؛ نه ارجاعات تاریخی در پی درشت‌نمایی است و نه اتفاقی جمعی؛ این عکس‌ها تکه‌هایی بی‌پیرایه و معمولی از گوشه‌و‌کنار شهرند که تلفیق ساختار کالبدی شهر و تعامل انسان‌ها را با این ساختار نشان می‌دهد. فضاسازی محو و تاری که ساسان ابری از گردش‌های روزانه‌اش کرده و نحوه‌ی تبدیل این فضاها از تاریکی فیلم دوربین به روشنی کاغذ، شبیه به نظم‌دادن خرده‌ایی کوچک از یک کل بزرگ است، همچون تلاش برای تجمیع و یادآوری خاطرات پراکنده و تجسد آن‌ها. 
 «سیاحت اکتشافی» نیز درباره‌ی شهر است اما تفاوت این مجموعه با مجموعه‌های پیشین مثل «در معرض» یا «زرد خفته» در آدم‌های پرسه‌زن‌اش است. آدم‌هایی که به دوربین پشت‌کرده‌اند و بی‌تفاوت به حضور آن‌اند. روایت این پولاروید‌ها لحظه‌ای است و نوعی از بداهه‌سرایی تصویری دارند. به موجب تکنیک و دوربین تصاویر محو و تار است: دو برش از یک صحنه، از یک روز و از عبور یک آدم که در لحظه اتفاق می‌افتد. هر قاب شامل دو تصویر است که در عین انفصال اما به هم متصل‌اند و بر پس‌زمینه‌ای ناصاف، از ریخت‌افتاده و پاره مثل شهر و محله‌ای که از ریخت افتاده باشد قرار گرفته‌اند. برای ساسان ابری داستان پولاروید و روندی که در این مجموعه پیش گرفته شبیه یک بازی است که نتیجه‌ی برد و باختش در جزییاتی‌ست که بعد از ظهور عکس پیدا می‌شوند