نقاشی‌های پارسا حسین‌پور مناظری از تنهایی انسان‌اند و تمامی عناصر حاضر در نقاشی مخاطب را به سوی این تنهایی سوق می‌دهند: رنگ‌های سرد، مناظر بی‌انتها و صورت‌های بی‌روحی که گرچه در نقاشی حضوری پر رنگ دارند، به نقطه‌ای بسیار دور یا بیش‌ از حد نزدیک خیره مانده‌اند و درگیر سایر عناصر حاضر در نقاشی نمی‌شوند. برای به تصویر کشیدن این تنهایی، هنرمند نیازی به جدا کردن فیگورها از دنیای اطراف و برقراری سکوت مطلق در نقاشی‌ها نمی‌بیند بلکه با به تصویر کشیدن تک‌فیگورها بر بستر طبیعت، به ناتوانی انسان در برقراری ارتباط با این عناصر سیال تاکید می‌ورزد. هنرمند با بازنمایی درختانی که در عین خشکی و در بند بودن هم‌چنان پویا و زنده به حیات خود ادامه می‌دهند، در مقابل انسان‌هایی که با وجود رهایی فیزیکی در آب فرو رفته، به گل نشسته و یا در خود غرق شده‌اند، درهم‌پیچیدگی دنیای انسان معاصر را با زبان تصویری استعاری و شاعرانه، به چالش می‌کشد.