عادل یونسی نقاش جوانی است که در مدتی کم، راهی دراز را پیموده. او به تدریج از نقاشی ابزار مدار به هنرمندی تبدیل می شود که بروی عناصر و نشانه های زندگی روزمره بیشتر متمرکز می‌شود و آنهارا به جهان شخصی خود می برد. مجموعه اخیر او که در ابعادی بزرگ اجرا شده، جهانی بیگانه و در عین حال آشنا را پیش روی ما قرار می دهد. بیگانه به این خاطر که انگار بسیاری از آنها در ناکجا آبادی قرار گرفته اند و قواعد طبیعی مانند جاذبه، روز و شب و آب و هوا در آنها غیرطبیعی جلوه می‌کند. او این حالت را تا یک رئالیسم شاعرانه و جادویی پیش می‌برد که خط افق دایره ای شده و گل های بادکنک مانند و بزرگ فضا را در تسخیر خود قرارداده اند. این عناصر از فضا آشنایی زدایی کرده و انگار سیارک "شاهزاده کوچولو" را بازآفرینی نموده اند. از طرفی دیگر آدم ها، ماشین ها، حیوانات و عناصر دیگر همه "اینجایی" و آشنا هستند.آدم ها در آثار یونسی مشغول روزمرگی یا گردش هستند یا پشت بر ما به جایی نامعلوم می نگرد. آنها مرده اند یا زنده اند. خود بر سرنوشت خود آگاهند یا در جهانی مسخ شده معلق مانده اند. یونسی مسائل جامعه شناختی حاضر و دغدغه های نسل خویش را به جهان کشانده، او سرخوشانه اما پرسشگر جهانی را پیش روی ما قرار داده گه گاه مسائل ما را عریان تر برایمان بازگو می‌کند بی آنکه ایهامشان حل شود یا برای ما تکراری باشد. این دست آورد کمی نیست.