روزهای آخر آخرین بخش از سه‌گانه‌ای است که با پرفورمنس وسیله‌ی نجات آغاز شد و با ایونت قطعه دوم ادامه یافت. این رویداد، گردآوری و تکمیل این مفاهیم در قالب یک اینستالیشن محیطی است که فضایی پسا-آخرالزمانی را به تصویر می‌کشد.
در مرکز این اینستالیشن، یک قایق با تکنیک پرچین‌سازی دیده می‌شود که از شاخه‌های هرس‌شده‌ی فصل گرم و پشم به‌دست‌آمده از پشم‌چینی تابستانی ساخته شده است. درون این قایق و در محاصره‌ی پرچین‌ها، سیلندری مملو از آب قرار دارد که ورودی و خروجی آن مسدود شده است. این سیلندر نمادی از عنصر حیاتی حیات و نقطه‌ی مرکزی روایت اثر است.
فضای اینستالیشن، شبیه به یک پناهگاه پساآخرالزمانی، با انبوهی از زباله‌ها، تجهیزات فرسوده، اوراقی‌های برقی و ماشین‌آلات پراکنده طراحی شده است. در گوشه‌ای از این فضا، مردی بر روی تختی خوابیده یا مرده است. قفسه‌ی سینه‌ی او به کمک یک کپسول اکسیژن  بالا و پایین می‌شود، گویی که هنوز نشانه‌هایی از زندگی در او باقی مانده است.
این مرد، به‌عنوان یک شخصیت شکارچی-گردآور، نگهبان سیلندر آب است؛ عنصری که محور زندگی اوست. در دست‌هایش یک چکش و یک کاست‌پلیر دیده می‌شود. محتوای کاست، صدای ضبط‌شده‌ای است که توضیحاتی در مورد چگونگی شکل‌گیری این موقعیت پیچیده ارائه می‌دهد.
ایونت روزهای آخر با پیام پیش‌گویانه‌ای همراه است. این اثر نه در تلاش برای جلوگیری از وقوع آخرالزمان محیط‌زیستی، بلکه در پی آماده‌سازی انسان برای مواجهه با آن لحظه‌ی اجتناب‌ناپذیر است. هدف این رویداد، جلب توجه به شرایط بحرانی آینده و ایجاد آمادگی برای زیستن در چنین موقعیت‌هایی است.