زمانی میرسد که باید درها را بست، چراغها را خاموش کرد، در سکوت نشست و چشمها را بر هم گذاشت.
دل سپرد به تاریکی‌ها، دور از هیاهوی جهان، رها از خود و معلق در هیچ...
تا زمان بایستد و مکان گم شود.
آنجاست که میتوان دوباره چشم باز کرد و دوباره دید هر آنچه از یاد رفته‌است.
سیما باقرزاده در این مجموعه به سادگی و بیواسطه به این روایت پرداخته است؛ لحظه‌ی چشم گشودن در تاریکی، لمس پیچ وتاب
ساقه گیاه برای زندگی، قد کشیدن به شوق آسمان و عشق‌ ورزی برگها با نور ...
و این روایتی از زندگی ست...
مهتا معینی / نقاش