حکایت ما حکایت همراهی و تقابل است؛ حکایت سنگ روی سنگ که گاه بند می شود و گاه می غلتد و فرو می افتد. حکایت آب و سنگ که گاه یکی سد راه دیگری شده و مسیرش را تغییر می دهد و گاه تن به سایش داده و راه می گشاید. تقابل پیکرهای خسته و درمانده ما با هستی در خود هستی پدید آمده و ما را به رویارویی با یکدیگر واداشته است. با آن دیگری آنجا که با خویشتن رودررو می شویم، خود ماییم که در گیرودار زیستن در جهان، بیش از هر چیز ، بار خودیم. هرچند که می خواهیم همچون سنگ و آهن محکم و استوار باشیم، اما دست آخر انگار ما می مانیم و سایش آب و خاک.
زروان روح بخشان 
شهریور 1401