آرمین توحیدی بدون تاثیر گرفتن از کسی به صورت فی‌البداهه و با کمک تخیلش نقاشی‌هایش را خلق می‌کند اما بالطبع تاثیراتی ناخودآگاه با زندگی در کنار مادرش استاد شهلا آرمین و پدرش استاد حبیب توحیدی دارد و به دنبال جواب چه زمانی چه زمینی است که با کمپوزیسیون‌های خلاقانه و فی‌البداهه‌اش، راه حلی جهت ادامه حیات بیابد. سعی دارد خوبی‌ها و بدی‌های زندگی در دنیا را نشان دهد، دفرماسیون و رنگ‌های کنتراست و ساپورت سورفیس او در کمپوزیسیون و رابطه المان‌هایش گویای غلیان و محتوای درونی‌اش می‌باشد. 
مانند هنرمندان نائیو، گذشته و حال و آینده را رقم می‌زند، زمین و زمان در نگاه جستجوگر و خلاق‌اش در نقطه صفری ایستاده که معنی‌اش فراتر از چه زمانی و چه زمینی می‌گیرد و عصیان درونی جوان هنرمندی است که برای زندگی کردن به دنبال بهانه‌ای است که به جز هنر چیزی جوابگویش نیست و تقسیم این احساسات با دیگران زیباست.