ما در دنيايی زندگی می‌كنيم كه همه چيزش شبه است، هنرش شبه هنر، اقتصادش شبه اقتصاد، آموزش‌اش شبه آموزش، تعاليمش نجات بخش نيست ذهن را رهايی نمی‌بخشد به آن قفل می‌زند... محبتش شبه محبت، ياری‌اش شبه ياری، لذتش شبه لذت، سخن گفتنش شبه كلمه، انسانيتش شبه انسانی، بودن در آن شبه بودن و در يك كلمه حياتش شبه زندگی و شبه واقعيست، كدام روح و جان در اين دنيايی كه همه چيزش يك شبه وجود ناجور است می‌تواند ببالد؟ كدام مجسمه می‌تواند از جنس اصل باشد و روح را ارتقا بخشد؟!