در این اثر تمام موتیف‌های تصویری، نشان از یک هنر شرقی دارد. اسب‌های سرکش، استفاده از ورق طلا و خط آشنای فارسی، از این دست نشانه‌ها هستند. حضور خرامان اسب‌ها در تصویر، با قوس‌هایی اغراق‌شده در بدن و تزیین آن‌ها با خوشنویسی فارسی، فضای تغزلی شعر فارسی را به خاطر می‌آورد. بازیگوشی نقاش و میدان دادن به نوعی رمانتیسیسم ایرانی، موجب می‌شود که آثار وی گاه بین نقاشی و تصویرسازی در نوسان باشند و در نهایت این فضا به دنیایی عاری از خشونت منجر شود.
 با اینکه اویسی به‌طور مشخص از آغازگران مکتب سقاخانه به شمار نمی‌آید، اما با توجه به اسلوبی که برگزیده می‌توان ادامه جریان سقاخانه که از دهه ۱۳۴۰ آغاز شده را در آثار وی دنبال کرد.