ناصر اویسی از پیشگامان هنر نوگرا در ایران است که کار‌هایش شناسنامه ایرانی دارند. ردپای تصویرگری در آثار او پیوند درونی‌اش با نگارگری ایرانی را نمایان می‌سازد. وی با استفاده از موتیف‌های تصویری شرقی در ترکیب با خط فارسی و موتیف‌های نقاشی دوره قاجار و صفوی نقش‌هایی آشنا و خیال‌انگیز خلق می‌کند که مانند پلی میان هنر شرق و هنر غرب، از یک سو سنت کهن نقاشان شرقی و از سوی دیگر هنر مدرن غربی را به نمایش می‌گذارد. اویسی به نقاشی که شعرهایش را نقاشی می‌کند شهرت یافته است. این شاعرانگی در آثار او جلوه خاصی از فرهنگ ایرانی را آشکار می‌سازد.

نقشمایه اسب از جمله نقوش مهم در آثار او به شمار می‌رود. اسب‌های نیرومند و در حال حرکت در این آثار با قوس‌های اغراق‌شده در بدن بر سطح بوم نقش می‌بندند، در حالی که با خط فارسی و موتیف‌های شرقی تزیین شده‌اند و نشان از برخورد آزادانه هنرمند با عناصر تصویری دارند. در اثر حاضر طراحی اغراق‌آمیز، تکنیک‌های مختلف رنگ‌گذاری و خوشنویسی عبارت‌های «سواران را چه شد»، «اسب» و «عشق» با خطوط گوناگون در این اثر همگی بیانگر سبک فردی اویسی در نقاشی هستند. همچنین تقابل رنگ‌های سفید و سیاه و لکه‌رنگ‌های قرمز در چهره اسب‌ها که نشان از هویتی زنانه و یا نمایشی دارند، در کنار خطوط آزاد و کمتر کنترل شده بر حالت اکسپرسیو اثر افزوده است. نحوه قرارگیری پاهای اسب‌ها در ترکیب کلی بر سطح افقی و کشیده بوم نیز حس حرکت را به خوبی القا می‌کند.