معصومه مظفری در سال 1337 در تهران متولد شد. او را با نقاشی‌های پرتره‌اش از مردم عادی می‌شناسند. مظفری پس از فارغ‌التحصیلی از هنرستان تجسمی تهران، وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد. چند سال بعد، مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشکده‌ی هنر و معماری دانشگاه آزاد دریافت کرد.

معصومه مظفری علاوه بر نقاشی، سابقه‌ی تدریس در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، دانشکده‌ی هنر و معماری دانشگاه آزاد تهران و دانشکده‌ی هنر و معماری دانشگاه آزاد تبریز و همچنین ریاست انجمن نقاشان ایران را در کارنامه‌ی خود دارد. او همچنین عضوی از گروه دنا بوده است. 

مظفری نمایشگاه‌های متعدی در ایران و خارج از ایران برگزار کرده است؛ از مهم‌ترین نمایشگاه‌های خارجی او می‌توان به نمایشگاه گروهی، گروه هنری دنا، موزه‌ی کوکولا هلسینکی فنلاند و «فراخواندن آینده: هنر ایران پس از انقلاب»، گالری برونی، دانشگاه سواز، لندن اشاره کرد.

مظفری در کارهای خود از اکریلیک، رنگ روغن و همين‌طور متريال‌هايي مثل مداد و خودكار بهره می‌گیرد. او چه از لحاظ تکنیک و چه از نظر موضوع، دوره‌های کاری مختلفی دارد؛ اما وجه اشتراک تمامی آن‌ها حضور انسان است. حتی زمانی که آثار طبیعت بی‌جان او را می‌بنیم ردی از انسان در آن‌ها وجود دارد. مجموعه‌های «گرمازدگی»، «برچهره‌هایشان»، «دویدن» و «در حضور دیگران» به‌طور مستقیم محوریتی حول انسان دارند.

آثار معصومه مظفری حاوی فضاها، اشیا یا انسان‌هایی‌ست که به شکل واقع‌گرایانه بازنمایی شده‌اند؛ همچنین اشاراتی فرمی به کوبیسم در آثار او مشهود است. در نقاشی‌های مظفری، میزهایی وجود دارند که قاشق و چنگال‌های روی آن در حال سقوط‌اند. دیدن مرحله‌ی پیش از سقوط یک شی، حسی از دلهره و نگرانی را به بیننده القا می‌کند. همچنین در مورد فیگورها می‌توان گفت، انسان‌های درون تابلو به بیننده خیره شده‌اند. او در پرتره‌های خود، چهره‌هایی سرد، غمگین یا ترسیده را به تصویر می‌کشد که نگرانی از فضای بیرون اثر در چشمانشان دیده می‌شود.