منوچهر یکتایی را باید از زمره نقاشان شاعر به شمار آورد و این اثر گواهی بر این موضوع است. عصیان رنگ و خروش ضربات قلم در این اثر، شعری مجسم پدید آورده است. تنها از این جنون بی‌­مهابا، مي‌توان گریز او از دانشکده­ هنرهای زیبا و ناتمام گذاشتن مشق آکادمیک نقاشی را درک کرد. با این حال، روند تکامل تجارب او بعدها در مدرسه هنرهای زیبای بوزار پاریس، و آموزه‌های «آمِده اوزانفان»، نقاش و منتقد هنری قرن نوزدهم دنبال می­‌شود.

 این نقاشی زیبا که نمونه‌ای شایسته از بهترین کارهای هنرمند است، به خوبی نشان می­‌دهد که به طور کلی یکتایی قالب­‌پذیر نیست، از مانیفست­‌ها و دسته­‌بندی­‌های ایرانی می­‌گریزد و تلاش می­‌کند راه خود را در بستر مدرنیسم جهانی پیدا کند. به موجب این کوشش­‌ها، یکتایی به عنوان یک نقاش ایرانی که البته بیش از نیم قرن است از ایران دور بوده، جایگاهی هرچند کوچک در مکتب نقاشان نیویورک پیدا می­‌کند. به موجب همين جايگاه آثار يكتايي بارها در نمايشگاه‌هايي بزرگ در اين شهر در كنار آثار چهره‌هاي تابناك اين مكتب همچون مارك روتكو، جكسون پولاك و ويلم دكونينگ به نمايش درآمده است.

تکلف و اغواگری معمولاً در این طیف از نقاشی­‌های یکتایی دیده نمی­‌شود. به همين سبب این آثار تماماً مبین نوعی دنیای سرخوش و باطراوت هستند. به طور کلی او نقاش خوشبختی‌­ها و حالات خوش و ظریف جهان ماست. در حالی که به شیوه‌­ای نو کار می­‌کند، رمانتیسیسم و شادی­‌های زندگی را فراموش نکرده است. تعلق خاطر یکتایی به رنگ‌­های روشن و زنده نیز، نشان از روح آرام نقاش دارد. رنگ­‌ها در این وضعیت، همچون اثر حاضر غالباً بر سطوح سفید مرمرین نشسته­‌اند. بدین ترتیب با کم‌­ترین ضربات قلم، بیشترین تأثیر رنگ بر سطح بوم جلوه­‌گر می­‌شود.