اثر پیش‌رو، نمونه‌ای شاخص و آشنا از مهم‌ترین دوره کاری كوروش شیشه‌گران است. دوره‌ای نسبتاً طولانی که هنرمند به طور پیوسته در پی کشف قابلیت‌های بصری خط‌های نواری بر زمینه رنگی، بوده است. گاه از این خطوطِ درهم، فیگوری گره‌خورده و یا شبه‌شمایلی پیچیده ساخته می‌شود و گاه به تمامی، به یک بیان انتزاعی می‌رسد، اما وی در اثر حاضر متفاوت از بسیاری از آثارش گفت‌وگو یا بازی فضای مثبت و منفی را به نمایش گذاشته است. در حالی که فضای بصری آثار وی معمولاً با حضور نوارها یا خط‌های رنگیِ پر تعداد ساخته می‌شود، هنرمند در این اثر با حذف فضای مثبت یا اشغال‌کننده خط‌های خود، فضای منفی یا حذف‌شده‌اي را به تماشا می‌گذارد که حضور معنادارِ آن را صرفاً می‌توان تجسم کرد. در واقع چنین به نظر می‌رسد که نوشته‌هایی متراکم، از زمینه اثر برداشته شده است. در حالی که معمولاً طوفانِ خط‌های شیشه‌گران سازنده اثر او هستند، در این نمونه، تهی شدن فضا یا اضمحلال تدریجی خط و فضای منفی ایجاد شده، اثر را پدید آورده است. همین ویژگی منحصر به فرد، این تابلوی شیشه‌گران را خاص و متمایز می‌سازد.
 وقتی به این دوره از آثار شیشه‌گران می‌اندیشیم، شاید تنها واژه یا مفهوم «کائوس» (Chaos) بتواند روح آن را به تمامی توصیف کند. «کائوس» که در فارسی به بُن‌آشوب نیز ترجمه شده، در فلسفه و جهان اسطوره‌ها، به یک عالم تهیِ گسترده در وضعیت ابتدایی آفرینش اشاره دارد و گاه در اسطوره‌ها، توده‌ای بی‌شکل و درهم است که پیش از آفرینش، جهان را فرا می‌گیرد؛ نوعی خلاء، نوعی بی‌پایان یا آشفتگی کائنات. در واقع نقاشی‌های شیشه‌گران، گویی تجسم و تبلور بخشی از این فضای کائوتیک و بی‌سامان هستند. جهانی که مدام در آشفتگی، زیر و رو می‌شود تا به ناگاه، در لحظه‌ای ناپایدار، اثری چون نمونه پیش‌رو، پدید آید.
 حضور ثابت کوروش شیشه‌گران در اکثر حراج‌های معتبرِ سال‌های اخیر، دلیلی آشکار از مارکت چشمگیر هنرمند، در فضای تجسمی معاصر است. علاوه بر حراج تهران در سال‌های گذشته، حضور قابل توجه آثار وی در حراج‌های کریستیز دوبی از ۲۰۰۷ تا مارچ ۲۰۱۶ و نیزحراج‌های سادبیزِ لندن و دوحه از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ دیده می‌شود