قدح‌ها و کوزه‌های فرهاد مشیری، تصویری معاصر از یک روایت باستان‌شناسانه است. این زیرخاکی‌های امروزی، بیش از هر چیز معنای سبک و ارزش‌های زمانی تاریخ را به چالش می‌کشند تا مخاطب اثر هنری بار دیگر در برابر این پرسش قرار گیرد که هنر معاصر یا پست‌مدرن از کدام گذشته و تاریخ صحبت می‌کند و در کدام آستانه زمانی دچار انفصال معنایی از گذشته می‌شود. قدح‌ها و کوزه‌های قدیمی ایرانی با صلابت و تفاخر، هویت و گذشته فرهنگی را به شکلی استوار منعکس می‌کنند. ظروف و اشیای سفالی یکی از مهم‌ترین هنرهای باستانی ایران است که ریشه در حضور نخستین ساکنان این خطه دارد. اهمیت سفالگری در فرهنگ‌های گذشته چنان است که مورخان از طریق مطالعه نقوش و اشکال آن، با شرایط اجتماعی، اقتصادی و آداب و رسوم یک دوره آشنا می‌شوند.

مشیری در اواخر دهه ۱۳۷۰، با مشاهده خُم‌ها و کوزه‌های سفالی قدیمی در زادگاه خود شیراز، تحت تأثیر شکل، بافت و ماهیت کارکردی آن قرار گرفته و متعاقباً آثاری می‌آفریند که به مجموعه «کوزه‌ها» شهرت می‌یابند. ظرف‌های سفالی آشنا در این آثار با نگاهی کمینه‌گرا و گاه بدوی بر سطوحی بزرگ به تصویر درآمده‌اند و در برخی از نمونه‌ها عباراتی عامیانه و دم‌دستی به خط نستعلیق، آنها را همراهی می‌کنند. بدین ترتیب یک فضای تصویری نئوپاپ و گاه طنزآمیز در آثار مشیری شکل می‌گیرد.

سفال‌های اولیه و دست‌ساز ایرانی سطحی زبر و خشن دارند و چسبندگی آنها بیشتر به موجب شن و گیاهان خشک و خرد شده بوده است. به نظر می‌رسد ظرف‌های مشیری نیز چنین جنسی دارند و قدمتی تاریخی را تداعی می‌کنند. سطح این نقاشی‌ها، کمی زبر و بافت‌دار است تا بدین شکل فضایی کهنه در عین حال شیئي نفیس را نشان دهند. هنرمند در این اثر به سادگی اما در نهایت قدرت یک قدح تک‌افتاده را به تصویر درآورده است. قدح به شکلی تخت مانند کلاژی بر زمینه‌ای بافت‌دار ترسیم شده و با به حداقل رسیدن رنگ در این اثر، پیش‌زمینه حالتی شفاف نسبت به پس‌زمینه پیدا کرده است.

قابل ذکر است که فرهاد مشیری یکی از پرطرفدارترین هنرمندان ایران در مارکت جهانی هنر است. او اولین هنرمند خاورمیانه است که به رکورد فروش بیش از یک میلیون دلار در سال ۲۰۰۷ دست یافت. اثری مشابه این تابلو در سال ۲۰۱۴ در حراج کریستیز دوبی با موفقیت به فروش رسیده است.