مرتضی ممیز ، پدر گرافیک مدرن ایران و شناخته شده ترین چهره آن است. او گرافیک ایران را از تجربه های ابتدایی پیشگامان این رشته به حرفهای جدی و هنرمندانه تبدیل و نام گرافیک ایرانی را در عرصه بین المللی تثبیت کرد. او که فارغ التحصیل رشته نقاشی دانشکده هنرهای زیبای تهران بود، از سالهای دور تجربه هایی در زمینه نقاشی داشت و چندین بار آثارش در بینال تهران به نمایش درآمد. در اواسط دهه پنجاه ، همراه با گروه آزاد نقاشان و مجسمه سازان به کارهای مفهومی و کانسپچوال هم پرداخت. او در دوره های مختلف زندگی اش عکاسی نیز می کرد اما کمتر به عنوان عکاس، آثارش را معرفی کرده و نمایش داده است. عکاسی برای ممیز فرصتی بود تا بدون سفارش دهنده که نقطه تمایز حرفه گرافیک با هنرهای دیگر است، به ثبت و خلق اثر مورد علاقه خودش بپردازد. در آثار گرافیکی ممیز، ریتم در رنگ و المان های تصویری هم نقش تأكیدکننده دارند و هم نوعی واریاسیون را در اثر به وجود می آورند. این تأكيد بر ريتم، در عکس های او نیز دیده میشوند و قاب عکس برای او فقط محملی در ثبت یک موضوع نیست. در عکس های ممیز روابط خط و سطح بیشتر اهمیت دارد تا خود سوژه. در اثر حاضر با عنوان الساحل»، درخت و شاخه هایش در نیمه پایینی کادر جای گرفته اند و نقش آنها با خطوطی مواج بر سطح آب تکرار شده است. از آنجا که بیننده سرشاخه های درختان را که رو به بالا کشیده شده اند، می بیند، تصویر آپ بدلی از آسمان شده و گویی زمین در آسمان مكرر شده است. در این توهم بصری باز آنچه بیشترین اهمیت را دارد ریتم تکرار شونده و موزون خطوط سیاه و خاکستری بر پسزمینه تقريباسفید تصویر است. اثر حاضر همچون آثار گرافیکی مرتضی ممیز، تصویری اثرگذار و چشمگیر از هنرمندی است که خلاقیت کم نظیرش خصیصه اصلی ماندگاری او در هنر نوگرای ایران است.