بهمن محصص از هنرمندان پیشرو و جریان‌ساز در عرصه هنرهای تجسمی ایران و جزو نخستین نقاشان ایرانی بود که نقاشی را به شیوه غربی آموخت و آن را با نگاهی شرقی آمیخت. او در خلق آثاری هنری به اندازه‌ای آوانگارد بود که تا مدت‌ها کمتر کسی توانست ادامه‌دهنده‌ راهش باشد. بسیاری او را تحت تاثیر «پیکاسو» می‌دانند و برخی حتی او را پیکاسوی ایرانی می‌نامند؛ هنرمندی که با وجود استفاده از تکنیک‌ها و نگاه‌های غربی در آثارش، وجود روح ایرانی در کارهایش انکارناپذیر است. آثار بهمن محصص را در زمره معروف‌ترین و البته یکی از گران‌ترین آثار هنری مدرن ایران قرار می‌دهند.
بهمن محصص، نقاش و مجسمه‌ساز ۱۰ اسفندماه سال ۱۳۰۹ در رشت به دنیا آمد و مرداد ۸۹ در رم درگذشت. نقاشی را در همان سال‌های نوجوانی از حبیب محمدی در رشت یاد گرفت و پس از آن راهی تهران شد و از کارگاه نقاشی جلیل ضیاپور سر درآورد و سپس به انجمن هنری ادبی «خروس جنگی» پیوست. محصص سال ۱۳۳۳ به ایتالیا رفت و تحصیلاتش را در آکادمی هنر رم ادامه داد. یکی از مهمترین نتایج سال‌های اقامت در ایتالیا، برگزاری نمایشگاه‌های متعدد در اروپا و حضور در بینال ونیز بود. 
در سال‌های اولیه دهه ۴۰ باردیگر راهی وطن شد تا بتواند آموخته‌های غربی خود را به عنوان هنری نو در ایران عرضه کند؛ هرچند به دلیل وضعیت اجتماعی اواخر دهه 40، بار دیگر مهاجرت کرد و به دور از حضور در محافل هنری و فرهنگی، به کار خود ادامه داد. محصص هنرمندی بود که انزوا و تنهایی را ترجیح می‌داد و این نگاه تلخ نیز در بسیاری از آثارش خودنمایی می‌کرد. مجسمه‌های پرنده‌ای که پر پرواز نداشتند یا چهره‌های بدون احساس او در مجموعه «فی فی» همگی به نوعی انعکاسی تلخ از نگاه این هنرمند بودند. 
اولین حضور بهمن محصص در حراج‌ها به سال 1386 (اکتبر2007) در حراج کریستیز بازمی‌گردد. آثار او تا مهرماه 1400( اکتبر 2021)، 82 مرتبه در حراج‌های داخلی و خارجی حضور مستمر داشته و 86 درصد از آثارش در حراج‌های بین‌المللی به فروش رسیده است. گرانترین اثر او تا سال 2021 در حراج ساتیز با مبلغ یک میلیون و 405 هزار دلار در فروردین سال 1400(25 مارچ 2021) چکش خورده است.
بهمن محصص در بخشی از مستند «فی فی از خوشحالی زوزه می‌کشد»، درباره خودش گفته بود «مرگ هیچ وقت من را نمی‌ترساند و فکر می‌کنم شاید به موقع تمام کردن مهمترین کار زندگی باشد. یک آرتیست باید بداند همان اندازه که وارد شدن به صحنه مهم است، لحظه خارج شدن هم مهم است».